ครั้งที่ 1
J – หึหึ....
K – เจ้าเองรึ.... ไม่ได้เจอกันนานนะ
J – ขอฝากตัวด้วยอีกครั้งนะคะ.....
K – อืม ฝากด้วยนะ

ครั้งที่ 2
K – ข้านึกว่าเจ้าไปเปิดร้านของตัวเองอยู่ที่ไหนแล้วซะอีก
J – ซักวันหนึ่ง.... ฉันก็อยากจะทำอย่างนั้นอยู่หรอกนะคะ
K – สถานการณ์ตอนนี้ก้ยังไม่สงบดีด้วยน่ะนะ
J – ค่ะ

ครั้งที่ 3
J – เฮ่อ....
K – เป็นอะไรไปรึ?
J – เมื่อวานนี้ไม่มีโอกาสอาบน้ำเลย....
K – ฮะฮะฮะ.... อะไรกัน เรื่องนี้เองเรอะ..... แต่ข้ารู้สึกอย่างกับว่า.... เพิ่งเคยได้เห็นเจ้าทำหน้าลำบากใจเป็นครั้งแรกนี่ล่ะ
J - ....วันนี้จะมีเวลาได้อาบน้ำสบายๆ มั้ยน้า....?

ครั้งที่ 4
J – คุณคิกะคะ....
K – มีอะไรรึ?
J – ท่าทาง.... พวกคุณคิริลเขาจะลำบากกันจริงๆ นะคะ....
K – อา.... ข้าเองก็คิดอย่างนั้น แต่....เรื่องที่พวกเราพอจะทำได้ ก็มีแค่การร่วมต่อสู้ไปพร้อมกับพวกเขาเท่านั้นน่ะนะ....
J - ....นั่นสินะคะ....

ครั้งที่ 5
K – หลังการต่อสู้ครั้งนี้จบลง.... เจ้าคิดจะทำอะไรต่อไปล่ะ?
J – นั่นสินะคะ.... ยังไงก็.... ถ้าสถานการณ์สงบลงแล้ว ก็คงจะหาที่ไหนซักที่เปิดร้านน่ะค่ะ
K – ยังไม่ได้กำหนดรึว่าจะไปที่ไหน?
J – ค่ะ.... ยังเลย....
K – งั้นรึ ถ้างั้นก็ขอให้หาที่ดีๆ ได้ก็แล้วกันนะ

ครั้งที่ 1
P – ลาสโล
L – ไม่เจอกันนานนะ พอลล่า
P – นั่นสินะคะ.... สบายดีรึเปล่าคะ?
L – อื้ม
P - .... การได้พบกับคนที่เคยร่วมต่อสู้ด้วยกันมาเมื่อก่อนนี้อีกครั้ง มันให้ความรู้สึกประหลาดดีนะคะ
L – นั่นสินะ.... ก็รู้สึกคิดถึงเรื่องเมื่อก่อน.... แต่มันไม่ใช่แค่นั้น....
P – ค่ะ

ครั้งที่ 2
P – เป็นยังไงบ้างคะ ราสโร?
L – ไม่เป็นไร ทางพอลล่าเป็นยังไงบ้าง?
P – ค่ะ ปลอดภัยดีค่ะ ฉันมีเรื่องอายกจะคุยกับราสโรเยอะแยะเลยค่ะ
L – ถ้างั้นก็รีบจัดการให้เสร็จกันเถอะ!
P – ค่ะ!

ครั้งที่ 3
P – ราสโรคะ
L – ไง
P – หลังจากเสร็จศึกที่ป้อมเอลอีล ราสโรอยู่ที่โอเบลมาตลอดเลยหรือคะ?
L – อื้ม แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษหรอก มีก็เช่นลาดตระเวนทะเลใกล้ๆ ....ประมาณนั้นล่ะ
P – ฉันเองก็กลับไปที่เกาะนานัล แต่ก็อย่างนั้นล่ะค่ะ ก็สงครามมันจบลงแล้วนี่คะ
L – นั่นสินะ.... เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีก ตอนนี้เราต้องร่วมมือกับพวกคิริลคุงให้เต็มที่ล่ะ....
P – นั่นสินะคะ มาพยายามกันเถอะค่ะ

ครั้งที่ 4
P - ....เฮ่อ....
L – เป็นอะไรไปเหรอ?
P – อ๊ะ... คือ.... เมื่อวานนี้ฉันคุยกับจูเอลเสียจนดึก เลยนอนไม่ค่อยพอน่ะค่ะ.... ต้องพยายามอย่าให้เผลอตัวเนอะคะ
L – นั่นสินะ ถ้าไม่ระวังล่ะก็ มันอันตรายนะ
P – ค่ะ

ครั้งที่ 5
L – พอลล่า
P – คะ
L – ไว้คราวหน้า ฉันไปร่วมวงคุยกับทุกคนด้วยได้มั้ย?
P – แน่นอนอยู่แล้วค่ะ ทุกๆ คนคงมีเรื่องอยากจะคุยกัน สะสมไว้มากมายเลยล่ะค่ะ

ครั้งที่ 1
O – ท่านคือ ท่านคิกะรึ....
K – ใช่....?
O – ข้าเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับเรื่องของท่านมาเช่นกัน
K – งั้นรึ.... นับเป็นเป็นเกียตริอย่างยิ่ง

ครั้งที่ 2
O – ท่านคิกะ....
K – มีอะไรรึ?
O – ข้าเคยคิดว่า สักวันหนึ่ง ข้าอยากจะจัดการกับศัตรูของทัพเรือคูลูค.... จัดการกับศัตรูของพวกแม่ทัพทรอย.... อยากจะไปประเทศหมู่เกาะ ไปจัดการพวกท่าน กับพวกประเทศโอเบลให้หมด
K - ....พูดแบบนั้นมันอันตรายนะ....
O – ทั้งที่เป็นอย่างนั้น.... แต่ตอนนี้พวกเรากลับกำลังต่อสู้ร่วมกันอยู่.... โชคชะตานี่เป็นสิ่งที่อธิบายไม่ได้เสียเลยจริงๆ....
K - ....

ครั้งที่ 3
O – ท่านคิกะ....
K – มีอะไรรึ?
O – พวกคิริล.... ทำไมพวกเขา ถึงยอมช่วยเหลือท่านคอลเซเรียนะ?
K – พวกคิริลเองก็มีเรื่องที่ต้องทำอยู่ แล้วจุดหมายที่พวกเขามุ่งหน้าไปนั้นก็บังเอิญไปตรงกับแม่หนูคอลเซเรียเข้า เรื่องมันก็เท่านั้นเอง
O – เป็นอย่างนั้นสินะ....

ครั้งที่ 4
O – จริงสิ.... ท่านคิกะ
K – อะไรรึ?
O – ข้ารู้สึกตะงิดในใจมานานแล้ว เรื่องท่านคอลเซเรียน่ะ...
K – แม่หนูคอลเซเรีย เป็นอะไรไปรึ?
O – นั่นล่ะๆ วิธีพูดของท่าน.... ท่านช่วยพูดว่า “ท่าน” คอลเซเรียไม่ได้รึ?
K – ฮะฮะ.... เรื่องนั้นเห็นทีจะยากนะ
O - ....อย่างนั่นจริงๆ สินะ.... เอ้า.... ข้าก็คงไม่ฝืนท่านหรอก

ครั้งที่ 5
O – ท่านคิกะ
K – อะไรรึ?
O – แข็งแกร่งจริงๆนะ.... ทั้งท่านคิกะ... แล้วก็ท่านอื่นๆ ด้วย
K – เป็นอะไรไปเรอะ?
O – ถึงทัพที่บุกไปที่ประเทศหมู่เกาะจะมีแค่ทัพเรือก็เถอะ ....แต่ได้เห็นแบบนี้แล้ว ทัพคูลูคก็ควรจะต้องแพ้แก่ทัพพันธมิตรของหมู่เกาะอยู่แล้วล่ะนะ
K – เป็นอะไรไป? จู่ๆ ก็พูดอะไรเหมือนยอมแพ้แบบนั้น ไม่สมกับเป็นเจ้าเลย
O – นั่นสินะ... ขออภัยด้วย

ครั้งที่ 1
Y – เป็นอย่างไงบ้าง คุณแครี่?
C – ฉันยังทำไม่ได้เหมือนอย่างอาจารย์ซักเท่าไหร่เลยค่ะ....
Y – แต่ทุกคนก็บอกนะว่าได้คุณแครี่ช่วยไว้น่ะ
C – อย่างนั้นเหรอคะ.... ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีหรอกค่ะ....
Y – เอาล่ะๆ วันนี้ก็มาพยายามกันเถอะ
C – ค่ะ

ครั้งที่ 2
Y – คุณแครี่
C - ....
Y – คุณแครี่!
C – อ๊ะ.... อาจารย์ยู.... ขอโทษค่ะ ฉันมัวแต่เหม่ออยู่....
Y - ....รอเดี๋ยวก่อน คุณแครี่ .... เอาล่ะ ทานนี่ซะสิ
C – นี่คือ....?
Y – เป็นยาบรรเทาอาการเหนื่อยล้าน่ะ คุณแครี่ดูเหนื่อยมากจริงๆ นะ
C – ขะ ขอโทษค่ะ.... ทานล่ะนะคะ
Y – เอาล่ะ ทานเรียบร้อยแล้วก็ไปกันเถอะครับ
C – ค่ะ

ครั้งที่ 3
C – อาจารย์ยู
Y – หายเหนื่อยแล้วสินะ คุณแครี่?
C – ค่ะ เพราะได้ยาของอาจารย์แท้ๆ ขอบคุณมากค่ะ
Y – ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก เอาล่ะ คราวนี้เป็นตาคุณช่วยเหลือทุกคนบ้างแล้วล่ะ
C – ค่ะ!

ครั้งที่ 4
C – อาจารย์ยู....?
Y - ....
C – อาจารย์ยูคะ!
Y – โอ๊ะ แครี่คุงเหรอ?
C – คราวนี้เป็นตาอาจารย์เหนื่อยบ้างสินะคะเนี่ย?
Y – เปล่า... ผมไม่เป็นไร
C – อย่างนั้นเหรอคะ?.... เมื่อกี้นี้ เจ้านี่ตกอยู่ที่เท้าอาจารย์น่ะค่ะ
Y - !....นี่มัน ....ส่วนผสมของยา....
C – ท่าทางอาจารย์เองก็เหนื่อยเหมือนกันนะคะ
Y - .... คงจะอย่างนั้น เดี๋ยวผมทานยาบ้างก็แล้วกัน
C – ค่ะ

ครั้งที่ 5
Y – แครี่คุง
C – ค่ะ อาจารย์!
Y – ถ้าการต่อสู้ครั้งนี้จบลงแล้ว.... ที่สถานพยาบาลคงจะมีคนไข้ไปรออยู่มากเลยนะ
C – นั่นสินะคะ....
Y – จากนี้ไปก็คงจะต้องยุ่งกันอีกซักพักล่ะ จากนี้ไปก็ขอฝากด้วยนะครับ
C – ฉันเอง ก็ขอฝากตัวด้วยเหมือนกันค่ะ!

ครั้งที่ 1
K – ราสโรทำงานอยู่กับราชาโอเบลมาตลอดเลยเหรอ?
L – นั่นสินะ ก็หลังจากที่.... ศึกระหว่างคูลูคกับประเทศหมู่เกาะจบลงน่ะ แต่ก็ไม่ได้ทำงานอะไรเป็นเรื่องเป็นราวหรอก เพราะมีแต่ประมาณพวกงานลาดตระเวนทะเลใกล้ๆ หรือไม่ก็ให้ไปจับปลาน่ะ
K – หืม
L – ราชาริโน เอน คูลเดส แห่งอาณาจักรโอเบลน่ะ ช่วยฉันไว้มากจริงๆ

ครั้งที่ 2
K – ราสโรรู้จักกับพวกคุณคิกะมาก่อนสินะ
L – อื้ม ก่อนหน้านี้เราเคยร่วมมือกันต่อสู้น่ะ
K – ตอนที่สู้กับคูลูคน่ะเหรอ?
L – อื้ม
K – งั้นเหรอ.... ถ้าอย่างนั้น ในบรรดาพวกเราที่เดินทางด้วยกันตอนนี้ ก็มีคนที่เคยร่วมต่อสู้ในศึกครั้งนั้นเหมือนกันอยู่ด้วยสินะ?
L – หลายคนเลยล่ะ.... เพราะอย่างนั้น ก็เลยรู้สึกคิดถึงยังไงก็ไม่รู้น่ะนะ
K – เห....

ครั้งที่ 3
K – นี่ ราสโรรู้เรื่องของปืนใหญ่เวทมนตร์ละเอียดเลยเหรอ?
L – ปืนใหญ่เวทมนตร์เหรอ.... ก็แค่เคยใช้ตามธรรมดาน่ะ ไม่ถึงกับละเอียดหรอก
K – ได้ยินว่าศึกครั้งนั้นใช้เรือกันตลอดนี่นะ แล้วมีใครที่มีอาการไม่ค่อยดีขึ้นมาบ้างรึเปล่า?
L - คิดว่า.... ไม่มีใครที่มีอาการเป็นพิเศษนะ
K – งั้นเหรอ....
L – เพราะตอนที่เรียนเรื่องการใช้ปืนใหญ่เวทมนตร์.... เขาก็สอนก่อนเลยน่ะว่าอย่าไปอยู่ใกล้ๆ กับปากกระบอกปืนนานๆ น่ะ....
K – อย่างนี้นี่เอง....

ครั้งที่ 4
K – ราสโร.... ขอบคุณมากนะ
L - ? เรื่องอะไรเหรอ?
K – ที่.... ต่อสู้ร่วมกับพวกเราตลอดมา
L – ไม่ต้องคิดมากหรอก เพราะฉันเองก็รู้สึกเหมือนกับคิริลคุงนั่นล่ะ
K – ....
L – ฉันเอง ก็อยากจะกำจัดปืนใหญ่เวทมนตร์เหมือนกัน.... ดังนั้นถึงได้ร่วมมือกับพวกเธอไง
K - .... ขอบคุณ มากนะ

ครั้งที่ 5
L – จริงสิ คิริลคุง
K – อะไรเหรอ?
L – ถ้าการต่อสู้ครั้งนี้จบลงแล้ว.... คราวหน้าลองมาเที่ยวที่โอเบลสิ
K – ที่โอเบลเหรอ?
L – ยังไม่มีเวลาดูอะไรสบายๆ ใช่มั้ยล่ะ? เป็นเกาะที่ดีและก็สวยมากเลยล่ะ.... คราวหน้าฉันจะนำทางให้เอง
K – อื้อ งั้นก็ช่วยหน่อยนะ!

ครั้งที่ 1
M – ไง! พ่อหนุ่มเกือบหล่อ!
J - ....! เธอเองเรอะ....!
M – ลุยได้สบายๆ เลยรึเปล่า?
J – ก็นะ....ชั้นเองก็ขัดเกลาฝีมือมาอย่างดี ต่อไปชั้นไม่มีทางแพ้เธออีกแน่!
M – เห~~~~ จริงอ๊ะป่าว? ลองทดสอบดูม้า?
J – ถ้างั้นล่ะก็.... เฮ้ย ชั้นไม่ติดกับเดิมๆ หรอกเฟ้ย!!
M - ....เชอะ

ครั้งที่ 2
M – นี่
J – อะไร?
M – ตอนนี้นายทำงานอยู่ที่โอเบลเหรอ?
J – ใช่แล้ว ชั้นสอนดาบให้ทุกคนๆ อยู่
M – เอ๋~~~~! ให้นายสอนดาบให้ มีหวังได้ยิ่งอ่อนแอลงน่ะสิ!!
J – วะ.... ว่าไงนะ!!
M – อะไรเล่า มาลองดูมั้ยล่ะว่าชั้นกับนายใครเก่งกว่ากัน?
J – ฮึ่ม.... หนอย ชะ ชั้นไม่ตกหลุ่มเดิมๆ หรอก!!

ครั้งที่ 3
M – วันนี้ก็จัดการให้ราบไปเลยดีกว่า~!
J – นี่เธอ อย่าเหมาคนเดียวเรียบสิเฟ้ย ให้ตายเถอะ ขี้โอ่ชะมัดเลย....
M - ....ชั้นไว้ใจนายน้า
J – เมื่อกี้พูดว่าไงนะ?
M – เปล่-า ไม่มีอะไร
J – เมื่อกี้นี้เธอพูดอะไรแน่ๆ เลย? อะไรหา บอกมานะ!
M – ก็บอกว่าไม่มีอะไรไงเล่า! ตื้อมากนัก.... เดี๋ยวแม่ก็เจี๋ยนซะหรอก!!

ครั้งที่ 4
J – นี่
M – อะไรเหรอ?
J – พวกเธอน่ะ ต่อจากนี้ไปก็คิดจะหากินด้วยการท้าดวลแบบนี้ไปเรื่อยๆ เรอะ?
M – น่านสินะ.... วิธีนี้ก็ทำเงินได้ง่ายที่สุดซะด้วยสิ
J – ไม่คิดจะทำงานให้เป็นเรื่องเป็นราวอย่างชั้นมั่งเหรอ?
M – ก็.... งานที่สามารถใช้ดาบได้แค่ในรูปแบบที่ถูกกำหนดไว้เท่านั้นน่ะ.... มันน่าเบื่อจะตาย!
J - ....งั้นเหรอ เข้าใจล่ะ ชั้นจะไม่พูดอีกก็ละกัน

ครั้งที่ 5
M – นี่นี่
J – อะไรหา?
M – ถ้านายอยากจะทำงานกับชั้นขึ้นมาละก็ เมื่อไหร่ก็ได้นะ ติดต่อมาเลย!
J – ใครจะไปติดต่อเธอหา!.... จริงๆ เลย....!
M – เช้-อ
J - เอ้า ไปกันได้แล้ว!
M – เจ้าค่า---------