ครั้งที่ 1
D – พี่คิกะ.... ร่างกายพี่เป็นปกติดีรึเปล่าครับ?
K – ก็.... ไม่ต่างจากปกตินี่
D – งั้นเหรอครับ....
K – ทำไม? มีอะไรรึไง?
D – ....ผมรู้สึกเหมือนว่า.... มันขาดอะไรไปซักอย่างก็ไม่รู้สิ....
K - ....กินอะไรผิดสำแดงมารึไง?
D – ของกินเหรอครับ....? ไม่น่าจะเป็นไป.....!! ใช่แล้ว!!
K - ?
D – ผมยังไม่ได้กินเลยครับ!! ข้าวกลางวันของวันนี้!!!!
K – ....งั้นเรอะ....

ครั้งที่ 2
D – พี่คิกะ....
K – มีอะไรรึ? ดาริโอ
D – เรื่องเมื่อตอนที่ปืนใหญ่เวทมนตร์ถูกขโมยไปน่ะครับ.... เจ้านาเลโอมันช่วยอะไรไม่ได้เลย ผมไม่รู้จะพูดยังไงดี.... จริงๆ....
K – อ้อ เรื่องนั้นรึ.... อย่าไปใส่ใจเลย นาเลโอเองก็ทำได้ดีแล้วล่ะ
D – อือ.... ขอโทษด้วยจริงๆ ครับ....

ครั้งที่ 3
D – พี่คิกะ....
K – อะไรเรอะ?
D – ปืนใหญ่เวทมนตร์.... จะหมดไปเลยจริงๆ น่ะเหรอครับ
K – นั่นสินะ.... ถ้าสร้างของใหม่ขึ้นมาไม่ได้ ก็คงมีแต่จะต้องค่อยๆ หมดลงไปเท่านั้นนั่นล่ะ....
D - ......

ครั้งที่ 4
K – จริงสิ ดาริโอ
D – ครับ! อะไรเหรอครับ พี่คิกะ
K – ข้าได้ยินมาน่ะนะ.... ดูเหมือนเจ้าจะไปแย่งอาหารของคนอื่นกินสินะ....
D – คะ.... ใครมาโกหกอะไรแบบนั้นครับ!?
K - .... จะบอกว่าเป็นเรื่องโกหกงั้นรึ?
D - .....เอ ..... เอ่อ..... อาจจะน่ะครับ....
K – ถ้าเป็นเรื่องจริงขึ้นมาล่ะก็ ไม่จบง่ายๆ หรอกนะ
D - ............................... ผม..... จะไม่ทำแล้วครับ....
K - .....เรื่องจริงสินะ.... เจ้านี่จริงๆ เลย.....

ครั้งที่ 5
K – ดาริโอ
D – ครับ! มีอะไรเหรอครับ พี่คิกะ?
K - .... ขอโทษนะ ที่ต้องให้เจ้าอยู่โยงดูแลให้พักหนึ่ง
D – อ้อ เรื่องนั้นเหรอครับ คือ ผมเองก็อยากจะตามพี่ไปด้วยทันทีเลยเหมือนกันแหละครับ..... แต่ก็ช่างมันเถอะครับ
K - ....ถ้างั้นก็ดีหรอก

ครั้งที่ 1
C – คุณแฟรคะ....
F – อะไรเหรอ?
C – คุณแฟรเป็นเจ้าหญิงแห่งโอเบลสินะคะ?
F – จ้ะ
C – แล้วออกมาข้างนอก มาสู้แบบนี้.... จะไม่โดนดุเอาทีหลังเหรอค่ะ?
F – หึหึ.... ทุกคนเป็นห่วงเรื่องนี้กันหมดเลยเนอะ แต่ฉันไม่เป็นไรหรอกจ้ะ
C – อย่างนั้นเหรอคะ....

ครั้งที่ 2
F – นี่ คอลเซเรียจัง....
C – อะไรเหรอคะ?
F – คูลูคเนี่ย.... กำลังลำบากกันทุกที่เลยเหรอ?
C – เอ๋....?
F – ฉันมองเห็นแบบนั้นน่ะนะจ๊ะ....
C – ....

ครั้งที่ 3
C – คุณแฟรคะ
F – อะไรเหรอจ๊ะ?
C – จำได้ไหมคะ? เรื่องที่คุณแฟรเคยพูดถึงก่อนนี้.... ที่ว่าคูลูคกำลังลำบากน่ะค่ะ
F – จำได้สิ แต่มันก็เป็นแค่ความรู้สึกน่ะนะจ๊ะ.... ฉันไม่คิดจะตัดสินอะไรยังไงหรอก เพียงแต่ พวกชาวเมืองเอง.... ก็ดูมีสีหน้าหมองๆ ด้วยน่ะ ไม่คิดอย่างอย่างนั้นเหรอจ๊ะ?
C – พักหลังนี้ เราเก็บเกี่ยวผลผลิตการเกษตรได้ไม่ค่อยดี.... เรียกว่าอยู่ในช่วงข้าวยากหมากแพงน่ะค่ะ
F – เหรอจ๊ะ..... จริงๆ ด้วยสินะ....

ครั้งที่ 4
F – คอลเซเรียจัง....
C – ค่ะ
F – ความขัดแย้งของมนุษย์กับมนุษย์เนี่ย.... เป็นเรื่องไม่น่าดูเลยนะ
C – ค่ะ....
F – ถ้าเป็นไปได้.... ก็ไม่อยากจะต้องมาต่อสู้กันเลยนะ
C - ....ฉันก็คิดแบบนั้นค่ะ

ครั้งที่ 5
F – คอลเซเรียจัง
C – ค่ะ
F – ต่อจากนี้ไป คูลูคจะมีความสัมพันธ์ยังไงกับประเทศหมู่เกาะนะ
C - .... ฉันก็ไม่ทราบค่ะ.... แต่ ถ้าทุกคนสามารถเลือกหาทางที่ดีที่สุดทั้งสำหรับคูลูค และประเทศรอบข้างได้ก็คงจะดีนะคะ
F – นั่นสินะ ฉันเอง.... ก็หวังอยากให้เป็นอย่างนั้นจริงๆ

ครั้งที่ 1
K – นาเลโอ
N – ครับ อะไรเหรอครับ?
K – เจ้าเก่งขึ้นมากนะ
N – จะ จริงเหรอครับ!
K – อา
N – เอาล่ะ.... งั้นผมจะพยายามให้เก่งยิ่งๆ ขึ้นไปอีกครับ!
K – อืม พยายามเข้าล่ะ แต่ก็อย่าฝืนจนเกินไปนะ
N – ครับ!!!!

ครั้งที่ 2
N – ท่านคิกะฮะ
K – มีอะไรรึ?
N – รู้สึกว่าพ่อ.... จะไปแย่งอาหารของทุกคนมากินคนเดียวล่ะครับ
K – อา.... ก็รู้สึกว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ
N – ท่านคิกะก็ทราบเหรอครับ.... ยังไง.... ก็ต้องหาทางห้ามให้ได้เลย....
K – เจ้าเองก็ลำบากนะ....

ครั้งที่ 3
N – ท่านคิกะครับ!
K – อะไรรึ?
N – ผม..... ผมปกป้องปืนใหญ่เวทมนตร์ของพวกเราไว้ไม่ได้.... ขอโทษจริงๆ ครับ!
K – นั่นมันช่วยไม่ได้น่ะ ไม่ต้องขอโทษกับเรื่องแบบนี้หรอก
N – แต่ว่า....
K – ฟังนะ อย่าพูดเหมือนกับว่าเจ้าผิดอยู่คนเดียว เรื่องนั้นน่ะ ไม่ใช่ความรับผิดชอบของเจ้าเพียงคนเดียวหรอกนะ
N - ..... ครับ เข้าใจแล้วครับ

ครั้งที่ 4
N – ท่านคิกะครับ....
K – มีอะไรรึ?
N – ก่อนหน้านี้ผมได้ประลองกับพ่อล่ะครับ
K – โฮ่.... แล้วไง ใครเป็นฝ่ายชนะล่ะ?
N – ผมครับ.... แต่ทั้งๆ ที่ผมเอาจริงแท้ๆ แต่พ่อกลับออมมือให้ผมน่ะครับ
K – อย่าพูดอย่างนั้นน่ะ.... ถ้าเจ้าแข็งแกร่งยิ่งขึ้นไปเรื่อยๆ ดาริโอก็คงจะยอมเป็นคู่มือให้เจ้าจริงๆ จังๆ เองนั่นล่ะ
N – งั้นเหรอ.... นั่นสินะครับ งั้นผมจะพยายามให้มากขึ้นอีกครับ
K – อย่างนั้นล่ะ

ครั้งที่ 5
N – ท่านคิกะฮะ....
K – อะไรรึ?
N – เรื่องพ่อน่ะครับ....
K – ทำไมรึ
N – ดูเหมือนยังไงๆ พ่อก็ไปแย่งอาหารของทุกๆ คนกินอยู่ดีล่ะครับ....
K - ....
N – ท่านคิกะ..... อย่าทิ้งพ่อนะครับ
K – ไม่ทิ้งหรอกน่ะ แต่ก็อาจจะ..... จำเป็นต้องพูดเตือนหนักๆ ซะบ้างนะ
N – ครับ....
K – เจ้านั่นก็จริงๆ เลย.... อย่างน้อยก็น่าจะรู้สึกตัวบ้างนะว่า ลูกชายกำลังเป็นห่วงอยู่
N – ถ้าแค่ไม่มีนิสัยแบบนั้น ท่านก็เป็นพ่อที่ดีน่ะนะครับ....

ครั้งที่ 1
R – ลูเน่จัง สบายดีรึเปล่า?
L – อ๊ะ.... ค่ะ สบายดีค่ะ
R – ฉันคิดเกมใหม่ได้แล้วล่ะ เพราะงั้นไว้คราวหน้ามาเล่นกันนะ!
L – ค่ะ เอาสิคะ
R – สัญญานะ!
L – ค่ะ

ครั้งที่ 2
R – นี่นี่นี่
L – ค่ะ อะไรเหรอคะ?
R – ไว้คราวหน้าไปหาสมบัติกับฉันนะ!
L – ไปกัน 2 คนเหรอคะ?
R – อื้อ!
L – นั่นสินะคะ.... น่าสนุกดี ไว้ไปกันนะคะ
R – สัญญาน้า!
L – ค่ะ

ครั้งที่ 3
L – เอ.... คุณริต้าคะ
R – อะไรเหรอ?
L – ค้อนนั่น.... ไม่หนักเลยเหรอคะ?
R – สบายๆ จ้า! นี่ไง!!
L - ....ยอดไปเลยค่ะ อย่างฉันน่ะ ไม่มีเรี่ยวแรงอะไรกับเขาเลย.... น่าอิจฉาจัง

ครั้งที่ 4
R – นี่นี่นี่
L – ค่ะ อะไรเหรอคะ?
R – ไอ้ที่ลูเน่จังถือน่ะ.... เจ้าไม้งอๆ นั่น คืออะไรเหรอ?
L – อ๊ะ.... นี่เรียกว่าดาร์วซิ่งร็อทค่ะ.... ฉันใช้มันค้นหาตำแหน่งของสมบัติน่ะค่ะ
R – เห~~~~ ยอดไปเลยเนอะ!
L – แต่การจะหาให้เจอ ก็จำเป็นต้องอาศัยฝีมือด้วยน่ะค่ะ.... ฉันเองก็เรียกว่ายังอยู่ระดับต่ำๆ อยู่ค่ะ
R – ไม่หรอกน่า เราก็ได้เจอสมบัติกองพะเนินอยู่ทุกๆ ครั้งนี่นา
L – งั้นเหรอคะ? ถ้าฉันเป็นประโยชน์ให้กับทุกๆ คนได้ ก็คงจะดีหรอกค่ะ....

ครั้งที่ 5
R – นี่นี่นี่ ลูเน่จัง เอียงหูมานี่ทีสิ!
L – ค่ะ....
R – (ซุบซิบๆ .....)
L – คะ ค่ะ....
R – แล้วก็นะ แล้วก็นะ! (ซุบซิบๆ....)
L – เอ๋!
R – ชี่-! เสียงดังไปแล้ว!
L – อ๊ะ.... ขอโทษค่ะ
R – แต่ก็เป็นเรื่องเยี่ยมเลยใช่ม้า!
L – หึหึหึ.... ค่ะ