ฮาซูกิ / แคทเธอรีน / อูรด้า
ฮาซูกิ : แคทเธอรีน ข้ามีอะไรจะถามเจ้าหน่อยหนะ
แคทเธอรีน : ให้ข้าเดานะ เจ้าคงอยากจะสู้กับข้าหล่ะสิ
ฮาซูกิ : เจ้านี้ฉลาดมากนะ เอาหละถ้าอย่างนั้นมาเข้าเรื่องกันดีกว่า เจ้าหน่ะถือปืนกระบอกแรกที่ข้าเคยเห็นมาเลยนะและมันก็น่าอายออก ถ้าข้าไม่ได้สู้กับคนอย่างเจ้าหน่ะ ข้าเองก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี เอ๋อ โทษนะข้าอยากถามไรหน่อย แต่... ข้าอยากรู้ว่า เจ้าสามารถใช้ปืนสู้กับดาบได้ไหม? และถ้าได้เจ้า ใช้ยังไงหล่ะ
อูรด้า : เฮ้! ข้าว่านะเลิกพูดเรื่องแบบนั้นเถอะ! พวกเจ้าเนี้ยจะไม่เถียงเรื่องความรุนแรงกันในห้องน้ำจะได้ไหม หือ?
ฮาซูกิ : โอ... อืม โทษทีนะ แต่ข้าห้ามใจไม่ได้จริง ๆ นิ
อูรด้า : อืม... มนุษย์หนอมนุษย์ ทำไมมนุษย์ช่างป่าเถื่อนกันอย่างนี้นะ? ถ้าพวกเจ้าไม่ฆ่าคนอย่ พวกเจ้าก็จะพูดเรื่องการฆ่าคนเนี้ยนะ แล้วปืนนะช่างน่าขุนลุกเสียจริง ๆ เลย
ฮาซูกิ : .......
แคทเธอรีน : เจ้าคิดว่าปืนมันน่ากัวหรอ ถ้าถามข้านะ ข้าว่าลูกธนูของพวกเจ้าสิแย่ยิ่งกว่าอีก
อูรด้า : เจ้าพูดอย่างนั้นได้อย่างไร
แคทเธอรีน : มันมีแค่ปืนไม่กี่กระบอกหรอกนะในโลกนี้หนะ อย่างในสนามรบนะมันก็ไม่ได้ฆ่าคนได้มากมายเลย ทีนี้เจ้าคิดว่ามีคนต้องตายจากลูกธนูสักกี่คนกันหล่ะ เป็นร้อย เป็นพัน นั้นนะไม่แย่กว่าอีกหรอย่ะ
อูรด้า : เจ้าเนี้ย ไปเรื่อยเลยนะ
แคทเธอรีน : งั้นเจ้าก็บอกข้ามาสิว่าปืนมันไปทำอะไรให้เจ้า เจ้าถึงได้บอกว่ามันน่าขนลุกนะ?
อูรด้า : อะ อะไรหรอ ก็มันส่งเสียงแปลก ๆ และยังมียิงออกมาเป็นไฟอีก แถมยังมีกระสุนเป็นเหล็กอีกต่างหาก มันจะมีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกไหม
แคทเธอรีน : โดยเทคนิคแล้วนะ มันทำมาจาก ตะกั่วย่ะ ไม่ใช่เหล็ก แต่โดยพื่นฐานแล้วเจ้าก็พูดถูกนะ
ฮาซูกิ : เดี๋ยวสิ ว่าไงนะ
แคทเธอรีน : ก็ปืนนะมันยังเป็นเรื่องลี้ลับอยู่ไม่ใช่น้อยนิ มันยังไม่เป็นที่รู้จักและคนก็ยังกลัวมันอยู่ โดยเฉพาะเมื่อมันเป็นอาวุธ
ฮาซูกิ : นี้เจ้าจะบอกว่าปืนมันก็เป็นเพียงแค่แผนไว้ขู่งั้นหรอ
แคทเธอรีน : ก็น่าจะนะ ยังไงก็เหอะ ปืนมันยังอยู่ในขั้นของการพัฒนามันไม่สามารถยิงได้เร็วเท่ากับธนูหรือ แม่นยำเท่าด้วย... ก็อย่างที่พวกเจ้ารู้กันนั้นแหละนะ มันไม่ใช่สิ่งที่ยากที่จะจัดการเลย
ฮาซูกิ : ข – ข้า ข้าเข้าใจแล้วหล่ะ ขอบใจที่ชี้แนะนะ
แคทเธอรีน : ไม่เป็นไรหรอก แต่มีอะไรบางอย่างนะ เจ้าไม่สามารถถือปืนได้โดยไม่ได้เรียนรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับมันหรอกนะ... ดังนั้นถ้าแผนในการขู่ไม่สำเร็จละก็ เราก็ต้องหาแผนอื่นเอาไว้สำรองด้วย ก็เท่านั้น
ฮาซูกิ : อะ...? เดี๋ยวสิ รอก่อน งั้นทุกอย่างที่เจ้าพูดมาเมื่อกี้มันก็ไร้ประโยชน์นะสิ แคทเธอรีน เดี๋ยวสิ!!!
อูรด้า : ...... มนุษย์นี้ช่างป่าเถื่อนเสีนจริง ทุก ๆ คนเลย เชอะ!!!

ความจริงเกี่ยวกับข่าวลือ
เบลคูท / ชินโร
ชินโร : เฮ้!! เบลคูท เจ้าเคยไปอยู่ที่ คานาคานใช่ป่ะ
เบลคูท : มันก็ใช่
ชินโร : ข้ากำลังคิดอยู่ว่า... บางทีนะเมื่อสงครามนี้จบแล้วข้าจะเริ่มสั่งเหล้าของคานาคานมาขายนะสิ เจ้ารู้จักเหล้ายี่ห้อ ดี ๆ บ้างไหมที่จะขายดีในฟาเรน่าอะ
เบลคูท : ยี่ห้อหรอ? อะไรกันหล่ะ?
ชินโร : ช่าย... เจ้าเกิดในฟาเรน่านี้นะ เจ้าน่าจะรู้สิว่าคนเค้าดื่มอะไรกันใช่ไหม
เบลคูท : จริง ๆ เลยนะ ข้านะไม่ใช่นักดื่มนะ ยี่ห้อหรอ ข้าบอกเจ้าไม่ได้หรอก
ชินโร : อะไรกัน?!? เจ้าล้อข้าเล่นหรอ!! ข้าได้ยินมาว่าคนในคานาคานนะดื่มเหล้ากันแทนน้ำเลยนิ!! และแถมยังใช้ขวดแบบพิเศษที่ลึกมาก ๆ อีกด้วยน้า... เจ้าจะบอกข้าว่านั้นนะไม่จริงหรอไง
เบลคูท : โธ่ มันก็แค่ข่าวลือน่ะ คนที่นั้นก็ดื่มน้ำเหมือนกับที่นี้แหละ แถมบางคนยังดื่มเหล้าน้อยกว่าที่ข้าดื่มด้วยนะ
ชินโร : หือ? หรอ? แล้วข้าจะรู้ได้ไงหล่ะ?
เบลคูท : มันก็เหมือนกับข่าวลือที่ว่า ทุกคนที่มาจากชาติหมู่เกาะต้องว่ายน้ำเป็นนะสิ หรือไม่ก็ ชาวซีแลนท์ทุกคนต้องใส่เสื้อเกราะนั้นแหละ
ชินโร : อ้าว?!?! เจ้าจะบอกว่านั้นก็ไม่ใช่เรื่องจริงเหมือนกันหรอ!!
เบลคูท : นี้ก็เจ้าเชื่อเรื่องพวกนี้ด้วยหรอ…? เจ้ารู้ไหมที่คานาคานนะเค้าพูดกันว่า ชาวฟาเรน่านะออกมาจากราชินีนั้นแหละ
ชินโร : ว่าไงนะ!! เจ้าพวกโง่คานาคานเอ้ย พูดเรื่องบ้า ๆ ไรเนี้ย โง่จริง ๆ เลย ออกมาจากราชินีงั้นหรอ ไอ้พวกนั้นมันเห็นเราเป็นอะไรฟ่ะ มด หรือ ผึ้งหรือไง บ้าชะมัด!!
เบลคูท : นั้นแหละ ข้าถึงได้บอกไงว่ามันก็เป็นแค่ข่าวลือ ทุกประเทศก็มีคนหูเบาพอ ๆ กันนั้นแหละ
(ไม่รู้เบลคูลหรอกด่าชินโรรึเปลาตอนหลังเนี้ย

ชูน / ทาคามู
ทาคามู : ชูนข้าถามอะไรเจ้าหน่อยได้ไหม
ชูน : อืม... ได้สิ
ทาคามู : ข้าอยากจะทำแผนที่ทางเดินใต้ดินในสตอฟิล์หน่ะ เจ้าคิดว่าเจ้าจะช่วยพาข้าไปดูรอบ ๆ ที่นั้นได้ไหม
ชูน : โอ้ แน่นอน ได้อยู่แล้ว แต่บางทีนะ เอ็ดเบอต์น่าจะรู้จักที่นั้นดีกวาข้านะ เค้าหน่ะเคยอยู่ที่นั้นมาตลอดเลย
ทาคามู : ชูนข้าถามอะไรเจ้าหน่อยได้ไหม
ชูน : หือ?? เอ่อ ได้สิ…
ทาคามู : ทาคามู : ข้าอยากจะทำแผนที่ทางเดินใต้ดินในสตอฟิล์หน่ะ เจ้าคิดว่าเจ้าจะช่วยพาข้าไปดูรอบ ๆ ที่นั้นได้ไหม
ชูน : เออ... ข้าบอกว่าได้ไงหล่ะ แต่ว่าเจ้าน่าจะไปถามเอ็ดเบอต์มากกว่านะ
ทาคามู : ชูนข้าถามอะไรเจ้าหน่อยได้ไหม
ชูน : ว่าไงนะ!?!?
ทาคามู : ข้าอยากจะทำแผนที่ทางเดินใต้ดินในสตอฟิล์หน่ะ เจ้าคิดว่าเจ้าจะช่วยพาข้าไปดูรอบ ๆ ที่นั้นได้ไหม
ชูน : เออ... เฮ้
ทามาคู : มันไม่สนุกเลยใช่ไหมที่ได้ยินแต่เรื่องเดิม ๆ ซ้ำไปซ้ำมาอย่างเนี้ยหน่ะ
ชูน : อืมม ก็ไม่อะนะ แต่ว่า.....
ทามาคู : ข้าหน่ะ ถามเอ็ดเบอต์ และตลอดเวลาเลยนะที่ข้าสำรวจเสร็จที่หัวมุมแรกข้าได้ยินมากกว่าร้อยครั้งอีกนะว่า “เจ้าปีศาจโสมม เจ้าปีศาจโสมม เจ้าปีศาจโสมม...”
ชูน : อะ... ข้าเข้าใจแระ...

ไบยาคูเรน + เฟรล
ไบยาคูลเรน : ซีดดด......
เฟรล : กรอกกกส.....
ไบยาคูเรน : ซีดดดด!?! ซีดดดด!?!
เฟรล : กรีสสสส!?! กรีสสสสส!?!
ไบยาคูเรน : ซีดดดดดด!?! ซีดดดดดด!?! ซีดดดดดด!?!
เฟรล : กรีสสสสสส!?! กรีสสสสสสส!?! กรีสสสสสสส!?!
ไบยาคูเรน : ซีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!?!
เฟรล : กรีสสสสสสสสสสสสสสสสสสส!?!
มิรอน : โทษทีนะ สาว ๆ ช่วยกรุณารักษาความสงบกันหน่อยจะได้ไหม
ไบยาคูเรน : ซีดดด!! (พร้อมท่าสำนึกผิด)
เฟรล : กรีสสส!! (พร้อมกับเฉลย ๆหรือสำนึกผิดหว่า ไม่รู้เฟ้ย)
มิรอน : พวกชอบสร้างความปั่นป่วน ใช่ไหม
: ------
ไบยาคูเรน : ซีดดดดด!!
เฟรล : กรอกกกส!!
มิรอน : อ้า อย่างนั้นแหละ นี่ยอมเป็นเพื่อนกันแล้วใช่ไหม และเราก็ต้องอาบน้ำอย่างเป็นมิตรนะ มันเป็นมรรยาททางสังคม เข้าใจไหม?
ไบยาคูเรน : ครออก... ฟี้.... ครอก....
เฟรล : ครอออก.... กรีสสส...ครอออก....
มิรอน : อะ ไรกันเนี้ย ห้ามหลับที่นี้ด้วยนะ โอ้ยนี้มันเรื่องบ้าไรกันเนี้ย......

งูกะม้ามังกรกัดกันในห้องน้ำอะ