SuikoFriend : Thai Suikoden Fansite (Beta Test)

saru · ตอบเมื่อ: Fri Sep 28, 2007 11:40 pm เรื่อง:

เข้ามาเซฟ อีกแล้ว=w=
_________________

Shiryu · ตอบเมื่อ: Sat Sep 29, 2007 3:10 am เรื่อง:

อ้อ กินปูหมดเพราะกลัวมันบูดนี่เอง
ลาซโลลอยเคว้งคว้างกลางทะเลจนชินแล้วรึยังหนอ - -a
แมวโดนเมือกจะกลายเป็นขี้เรื้อนไหมเนี่ย Laughing

ชอบฉากความทรงจำของคนถือรูนคนก่อนๆอันนี้ที่สุดแล้วครับ มันเศร้า T T
ยิ่งในนิยายบรรยายได้เศร้ากว่าในเกมส์อีก ท่าสองถึงได้เจ๋งสุด โฮะๆๆ ^o^

ชอบ avartar ตอนติดเกาะครับ ตลกดี Laughing

_________________

Suikoden Series : 1995 - present

saris · ตอบเมื่อ: Sat Sep 29, 2007 8:29 am เรื่อง:

ลาสโลซัง น่ารักจริ๊งๆๆๆ ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับปู หุหุหุ

ในที่สุดก็จะได้เจอแฟลร์แล้ว หลุดพ้นจากการถูกลอยแพเสียที แต่ชอบตอนที่ใช้รูนครั้งแรกบนเกาะมากเลยค่ะ ตอนเล่นเกมส์รู้สึกว่า ความจริงลาสโลซังถึงกับยอมใช้รูนนี่ไม่ใช่จะช่วยชิปปุหรอก แต่เพราะอยากกินเนื้อปูมากกว่า อิอิ

Revan · ตอบเมื่อ: Sat Sep 29, 2007 10:29 am เรื่อง:

[quote="mokuri"]

Tuta · ตอบเมื่อ: Sat Sep 29, 2007 11:19 am เรื่อง:

กำลังจะเข้าโอเบลแล้วเย้....
_________________

Revan · ตอบเมื่อ: Sat Sep 29, 2007 9:54 pm เรื่อง:

แล้วเจอเรืออะไรล่ะครับนี่ ผมคิดว่าเรือที่เจอคงเป็นเรือของ

Spoiler:

_________________
มันมากกว่าเป็นเพื่อนกัน เธอรู้ใหม

rin · ตอบเมื่อ: Mon Oct 01, 2007 1:25 am เรื่อง:

อะโห ชิปปูน่าสงสารดูจากในเกมนี่ไม่รู้เลยนะว่าเจอชะตากรรมแบบนั้นด้วย เล่นเอาขนแหว่งเลย หึหึ ต่อไปในที่สุด โคมะซังก็จะได้เริ่มเป็นใหญ่เป็นโตกะเขาเสียที
_________________
อืม ตอนนี้เอาเท่านี้ไปก่อนละกัน.... แต่ต่อไปก็ต้องคอยดู

mokuri · ตอบเมื่อ: Tue Oct 16, 2007 5:38 pm เรื่อง:

หายไปซะนาน ต้องปั่นงานส่ง ^^"
พักเรื่องก่อนเข้าโอเบลนิดนึง~ เหมือนขึ้นบทใหม่พอดีเนอะ ^^"

ต่อนะคะ~^o^

ตอนที่ 6-1

บุคคลที่มีบทบาท

----------

ซุปที่ได้รับมีรสชาติเข้มข้น และเอร็ดอร่อยเป็นพิเศษ ทั้งสามต่างก็รับประทานอย่างหิวโหย จนหมดเกลี้ยงไม่มีเหลือ จนในที่สุดก็เริ่มรู้สึกได้ว่าพวกตนยังมีชีวิตอยู่ สำหรับชิปปุที่ไม่ค่อยรู้สึกอยากอาหาร จูเอลก็ช่วยใช้ช้อนคันเล็กๆ ป้อนน้ำซุปให้รับประทาน

“อา--....ทุกท่าน ท่าทางจะลำบากกันทีเดียวนะครับ”

เมื่อถูกทัก ทั้งสี่ก็เงยหน้าขึ้น ชายซึ่งมีใบหน้าที่ดูเอาจริงเอาจริงอย่างยิ่งกำลังยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา พอลาสโลเอ่ยขอบคุณ ชายคนนั้นก็ยิ้มด้วยท่าทีขัดเขิน

“อะไรกันครับ.... อยู่ในทะเล การช่วยเหลือซึ่งกันและกันเป็นเรื่องสำคัญอยู่แล้วครับ ผมขอเรียนถามชื่อของทุกๆ ท่านหน่อยได้ไหมครับ อ๊ะ ผมเองมีชื่อว่าเดสมอร์นครับ”

“ชั้นชื่อทัล เป็นอดีตสมาชิกกองอัศวินสมุทรไกเอ็น ตอนนี้ว่างงาน อยู่ระหว่างลอยแพ”
“ฉันจูเอล นอกนั้นเหมือนกัน”
“เช่นกัน ผมลาสโลครับ ส่วนทางนี้เป็นเนโกะโบลท์ ชื่อชิปปุครับ”

เดสมอร์นทำหน้าเหมือนประทับใจกับการแนะนำตัวที่ต่อเนื่อง

“อืม ทุกท่านเป็นชาวไกเอ็นหรือครับนี่ เดินทางกันมาไกลทีเดียวนะครับ”
“ไกลเหรอครับ ที่นี่คือแถบไหนกันเหรอครับ?”
“ไม่ทราบกันเหรอครับ ที่นี่เป็นเขตน่านน้ำของอาณาจักรโอเบลครับ”

โอเบลเป็นราชอาณาจักรที่มีอำนาจ ซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของกลุ่มประเทศหมู่เกาะ ห่างไกลจากราสริลมาก พวกเขาล่องลอยมาเป็นระยะทางถึงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ พอคิดเช่นนั้นก็รู้สึกบอกไม่ถูกอย่างไรชอบกล
แล้วจู่ๆ เดสมอร์นก็หยุดสายตาลงที่ลาสโล หรือที่ถูก ก็คือที่มือซ้ายของลาสโล

“เอ ท่านมีปานอยู่ที่มือด้วยสินะครับขอผมดูหน่อยได้ไหมครับ”

ลาสโลลังเลใจ เขาไม่ค่อยอยากจะให้ใครได้เห็นมันนัก ทว่าเดสมอร์นก็เอ่ยด้วยทีท่าที่หนักแน่นเกินกว่าที่คาด

“ต้องขออภัยด้วยนะครับ แต่เมื่อพวกท่านขึ้นมาบนเรือแบบนี้แล้ว ทางผมก็ต้องทำการตรวจสอบด้วยน่ะครับ ถ้าเป็นปานธรรมดาก็ดีไป.... แต่เท่าที่ดู นั่นคงจะเป็นตราสัญลักษณ์สินะครับ?”

ลาสโลยื่นมือให้เดสมอร์น ชายคนนี้ จะรู้อะไรเกี่ยวกับตราสัญลักษณ์บนมือซ้ายนี้ไหมนะ
เดสมอร์นมองดูด้วยทีท่าสนใจเป็นอย่างมาก ทว่าจู่ๆ สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปราวกับนึกอะไรออกขึ้นกะทันหัน เสียงร้อง “หยา” ดังลอดออกมาจากลำคอนั้น ก่อนที่เขาจะหันหลังให้ลาสโลรวดเร็ว และวิ่งไปบนดาดฟ้าเรืออย่างร้อนรน

“.... อะไรของเขาน่ะ ดูมือคนอื่นแล้ววิ่งหนี เสียมารยาทชะมัดเลย”
“เขาอาจจะรู้จักตราสัญลักษณ์ของลาสโลก็ได้นี่นา? นี่ ลองถามเขาดูเถอะ”

ระหว่างที่พูดคุยกันอยู่นั้นเอง เดสมอร์นก็เกลับมาพร้อมกับหญิงคนหนึ่ง เป็นหญิงงามอายุราวยี่สิบปี เรือนผมสีเกาลัด รวบมัดเรียบร้อย เธอสวมใส่ชุดเข้ากับรูปร่าง ท่าทางเคลื่อนไหวได้คล่องตัว ดูจากสีหน้าและเสื้อผ้าแล้ว ทำให้เห็นถึงอุปนิสัยที่มีชีวิตชีวา ทว่าการเคลื่อนไหวก็ดูงามสง่าอย่างผู้ได้รับการขัดเกลา

“เดสมอร์น คนนี้น่ะเหรอ?”

หญิงสาวเอ่ยถามเดสมอร์นซึ่งยืนอยู่ด้านหลัง เป็นจากน้ำเสียงแล้ว ดูเหมือนว่าเธอคงจะเป็นผู้บังคับบัญชาของเดสมอร์น

“คะ ครับ....”
“ขอดูมือของเธอหน่อยจ้ะ”

หญิงสาวกล่าวกับลาสโล พอลาสโลยื่นมือออกไป เธอก็ประคองมือของเขาไว้ด้วยมือของตนราวกับจะห่อหุ้ม และขยับก้มมองดูใกล้ๆ นิ้วของเธอเย็น และอ่อนช้อย

“.... ไม่ผิดแน่ นี่มัน ควรจะเรียกว่าโชคชะตาดลบันดาลไหมนะ?”

เธอพึมพำอย่างเป็นปริศนา แล้วจึงออกคำสั่งกับเดสมอร์น

“ดูแลพวกเขาด้วยนะ”
“ครับ”
“.... ที่ว่าโชคชะตาดลบันดาลน่ะ หมายความว่ายังไงเหรอคะ?”

จูเอลเอ่ยถามขึ้น ทว่าหญิงสาวก็เลี่ยงที่จะตอบ

“รายละเอียดค่อยว่ากันหลังจากที่กลับถึงประเทศเถอะจ้ะ ตอนนี้พักผ่อนกันให้สบายก่อนดีกว่านะ”
“เอ่อ ช่วยทำแผลให้เพื่อนเราด้วยได้ไหมคะ? ชิปปุเขาบาดเจ็บอยู่นะคะ”

เมื่อจูเอลเอ่ยพลางชี้ไปยังเนโกะโบลท์ หญิงสาวก็ย่นคิ้วลงเล็กน้อยอย่างลำบากใจ

“เรือลำนี้มีอยู่แค่ยาเล็กๆ น้อยๆ แล้วก็ไม่มีหมอด้วยน่ะค่ะ ยานั้นพวกคุณเอาไปใช้ได้ตามสบายแน่นอนค่ะ แต่มันคงจะไม่พอ เราและมุ่งหน้ากลับท่าเรือด้วยความเร็วเต็มที่ จนกว่ากลับถึง ไปพักที่เตียงก่อนเถอะค่ะ”

หญิงสาวบอกเดสมอร์นให้จัดเตรียมยา แล้วก็เดินหายลับไป
ทัลอุ้มชิปปุขึ้น แล้วพาเข้าไปในเคบิน ฝ่ายจูเอลก็เอ่ยถามเดสมอร์น

“เมื่อกี้เห็นพูดถึงประเทศ ประเทศที่ว่าคือที่ไหนเหรอ?”
“อ้อ เรือลำนี้เป็นเรือลานตระเวนของราชอาณาจักรโอเบลครับ คงต้องขอให้ทุกท่านมากับเรานะครับ”
“ราชอาณาจักรโอเบลเหรอ.... อืม....”
“แล้วท่านเมื่อครู่นี้ ก็คือองค์หญิงแฟรครับ ขอให้ทุกท่านอย่าเสียมารยาทนะครับ”

เดสมอร์นกล่าวด้วยน้ำเสียงราวกับได้เปิดเผยความลับอันยิ่งใหญ่ออกไป ลาสโลตกใจ เขาคิดอยู่เหมือนกันว่าเธอดูสูงศักดิ์ยังไงบอกไม่ถูก แต่ไม่นึกเลยว่าจะเป็นองค์หญิงนั่นเอง

“แต่เมื่อกี้บอกว่าเรือลำนี้เป็นเรือลาดตระเวนไม่ใช่เหรอ? องค์หญิงมาขึ้นเรือลาดตระเวนด้วยเหรอ?”

คำทักที่ตรงเป้าแผงของจูเอล ทำให้เดสมอร์นลนลานส่งเสียงขึ้น

“เรื่องนั้นคือ.... ว่านะครับ คือเพราะว่าท่านแฟรปรารถนาอย่างแรงกล้าด้วยตัวท่านเอง”
“หืม เป็นองค์หญิงที่แปลกดีนะ”

เดสมอร์นปาดเหงื่อ ทั้งที่แสงแดดก็ไม่ได้แรงอะไรมากมาย ท่าทางคงจะเป็นเหงื่อเย็นๆ มากกว่า
และไม่นานนัก เรือก็มาถึงท่าเรือของราชอาณาจักรโอเบล

“ฉันต้องรีบกลับที่ราชวังก่อน อยากจะให้พวกเธอมาด้วยกันด้วย แต่ว่าไปทำแผลให้เขาก่อนน่าจะดีกว่าสินะจ๊ะ”

องค์หญิงแฟรมองดูชิปปุที่ได้ทัลช่วยอุ้มเอาไว้

“ท่านหมอที่ฝีมือเยี่ยมที่สุด อยู่ในย่านร้านค้าที่ต้องปีนบันไดตรงนี้ขึ้นไป ท่านชื่อหมอยู เป็นท่านที่เชื่อถือได้จ้ะ”
“ขอบคุณมากครับ พวกเราจะรีบลองไปดูครับ”
“ถ้าทำแผลเสร็จแล้วก็มาที่ราชวังนะจ๊ะ ฉันจะรอนะ”

แฟรเดินจากไปพร้อมกับเดสมอร์น แล้วพวกลาสโลจึงก้าวขึ้นบันไดที่แฟรได้บอกไว้ มุ่งหน้าสู่ย่านร้านค้า
เมื่อลองสอบถามชาวเมือง ก็ทราบที่อยู่ของหมอยูได้ทันที เป็นสถานพยาบาลเล็กๆ ซึ่งแทบจะเผลอมองข้ามไปเอาง่ายๆ
พอก้าวเข้าไปด้านใน ชายหนุ่มซึ่งก้มหน้าเขียนอะไรบางอย่างอยู่กับโต๊ะก็เงยหน้าขึ้น

“มีธุระอะไร?”
“ที่มีคือสถานพยาบาลของหมอยูใช่ไหมครับ?”
“ฉันนี่แหละยู”

เป็นหมอที่หนุ่มกว่าที่คิดไว้มาก
ลาสโลเอ่ยต่อ

“เพื่อนของเราได้รับบาดเจ็บครับ ถูกปลากระเบนยักษ์ทำร้ายเอาในทะเล ช่วยตรวจดูให้หน่อยจะได้ไหมครับ”

ยูลุกขึ้นยืน แล้วเลื่อนสายตาไปยังชิปปุในอ้อมแขนของทัล

“อ้อ โดนกรดมาสินะ”
“ครับ”
“ต้องจ่ายเงินก่อน 500 พ๊อต”

ลาสโลลนลานขึ้น เขาลืมเรื่องค่ารักษาไปเสียสนิท ตัวเขาเป็นผู้ถูกเนรเทศ ดังนั้นจึงแน่นอนว่าไม่มีเงินอยู่เลย จูเอลรีบดึงเอาถุงที่ห้อยไว้กับคอออกมา แล้วเปิดออกดูภายใน

“ฉันมีอยู่ไม่เยอะนะ.... ทั้งหมดมีแค่ 25 พ๊อต”
“ฉัน 20 พ๊อต”

ทัลเอ่ยบ้าง ทั้งหมดเป็นผู้ยากไร้พอๆ กัน หมอยูส่ายศีรษะด้วยทีท่าบ่งบอกชัดว่าคุยกันไปก็ไม่ได้เรื่อง

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็รักษาให้ไม่ได้หรอก กลับไปซะเถอะ”
“ตะ แต่ว่า!”

จูเอยส่งเสียงขึ้น

“เงินเราจะจ่ายทีหลังนะคะ เพราะฉะนั้นช่วยรักษาให้ด้วยเถอะค่ะ”
“ฉันมีกฎว่าต้องจ่ายเงินมาก่อน”
“แต่ว่า.... ชิปปุเขาบาดเจ็บหนักนะคะ ท่าทางเขาทรมานมากเลย”
“แผลไม่ถึงตายหรอกน่า”
“หมอ!”
“กลับไปซะเถอะ”

ยูโบกมือด้วยท่าทางรำคาญ แล้วก้มหน้าลงกับโต๊ะอีกครั้ง จูเอลทำท่าจะระเบิดความโกรธออกมา ลาสโลจึงรีบเอ่ยแทรกขึ้น

“ช่วยไม่ได้นะ ออกไปกันเถอะจูเอล”

จูเอลกำมือแน่นอย่างเจ็บใจ แล้วตะโกนใส่ด้านหลังของหมอยูอย่างเกลียดชัง

“อย่างนายน่ะเรียกว่าหมอไม่ได้หรอก! นิ่งดูดายปล่อยคนที่กำลังเดือดร้อนอย่างนี้น่ะ!”
“พอเถอะจูเอล ไปกันได้แล้ว”

ทั้งสี่ออกมานอกสถานพยาบาล ในขณะที่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกันต่อดีลาสโลก็นึกขึ้นมาได้ แล้วหยิบเอาของขวัญที่ได้รับจากนางเงือกออกมา ถ้าเอามันไปขาย คงจะได้เงินมาไม่น้อยเป็นแน่
แล้วจูเอลก็เอ่ยถามขึ้น

“ของนั่น มันทำไมเหรอ?”
“เงือกลิลินคนนั้นให้มาน่ะ ฉันจะเอาไปขายแลกเป็นเงินมา”
“แต่มันเป็นของสำคัญไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่เป็นำรหรอก ชีวิตชิปปุไม่มีอะไรมาแลกได้อีกแล้วนี่นา”

ในขณะที่ลาสโลกำลังจะออกก้าวตรงไปยังร้านค้านั่นเอง

“รอเดี๋ยวก่อน!”

ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยเรียกเขาเอาไว้
ชายคนนั้นสวมหมวกเกราะรูปร่างประหลาด จะว่าเป็นนักรบ แต่เสื้อผ้าของเขาก็มีผ้ากันเปื้อนแบบพ่อค้า ดูแล้วแปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก ชายหนุ่มเอ่ยกับพวกลาสโลซึ่งกำลังงงงวยด้วยท่าทางเป็นกันเอง

“พวกคุณถูกหมอยูปฏิเสธมาสินะ ว่าให้จ่ายเงินก่อนน่ะ”
“.... ครับ แล้วคุณคือ?”
“ร้านสารพัดอย่างครับ ผมมียาดีๆ ด้วยนะ”

ชายหนุ่มปลดเอากล่องที่แบกไว้ด้านหลังลงวาง ปูเสื่อคลุมลงไปแล้วนำสินค้าขึ้นมาวางเรียงด้านบนอย่างคล่องแคล่ว สินค้านั้นมีป้ายติดอยู่ทำให้เข้าใจได้ง่าย เช่น “ยาสำหรับแผลลวกไหม้” “ยาแก้ปวดท้อง” “ยาแก้ปวดหัว” “ยาดักแมลง” ฯลฯ

“นี่น่ะ ราคาถูกกว่าค่ารักษาของหมอยูพอตัวเลยนะครับ”

ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม เป็นรอยยิ้มเพื่อการค้าสมกับเป็นคนค้าขายอย่างที่สุด
ถ้ามียาที่มีสรรพคุณดีก็ถือว่ามาได้ถูกจังหวะจริงๆ แต่จะยังไงก็น่าสงสัยอยู่ดี การที่มาปรากฏตัวหลังจากที่พวกเขาเพิ่งถูกหมอยูปฏิเสธมาพอดิบพอดีนั้น ชวนให้ดูไม่น่าเชื่อถืออย่างที่สุด
ฝ่ายชายหนุ่มนั้น คงจะดูออกถึงท่าทีระแวดระวังของพวกลาสโล จึงเอ่ยขึ้นว่า

“ไม่ใช่ยาที่ไม่น่าไว้ใจหรอกครับ เรื่องสรรพคุณน่ะรับประกันเต็มที่เลย แล้วร้านผมก็เก็บเงินทีหลังไม่เหมือนหมอยู ถ้ายาใช้ไม่ได้ผลล่ะก็ ไม่ต้องจ่ายก็ได้ครับ”

แต่ถึงกระนั้นพวกลาสโลก็ยังไม่ความระแวง ชายหนุ่มจึงหัวเราะเฝื่อนๆ

“ผมชื่อชาโดรี่ครับ เป็นพ่อค้า แต่ตอนนี้ยังไม่มีร้านเป็นของตัวเองก็เลยต้องทำการค้าแบบนี้แหละครับ เพราะหมอยูมีระเบียบว่าต้องจ่ายเงินก่อน ผู้ป่วยที่จ่ายเงินไม่ไหวแล้วออกมาท่าทางลำบากใจก็เลยมีเยอะ เพราะฉะนั้นผมก็เลยมาปักหลักเรียกลูกค้าอยู่แถวนี้น่ะครับ คนที่ดีใจที่ได้ยาดีๆ ในราคาไม่แพงก็มีมากนะครับ”
“อืม....”

จูเอลหันมามองลาสโล

“ลองซื้อดูมั้ย?”

ลาสโลพยักหน้า จะยังไงซะ พวกเขาก็ปล่อยชิปปุไว้แบบนี้ไม่ได้อยู่ดี
พอเล่าเรื่องที่ถูกปลากระเบนทำร้ายให้ฟัง ชาโดรี่ก็จัดหายาที่เหมาะสมให้ แล้วลาสโลจึงทำท่าจะยื่นแหวนที่ได้รับจากงานเงือกให้กับเขา

“เจ้านี่ไม่รู้ว่าจะมีราคาแค่ไหน แต่ขอแลกเป็นค่ายาแล้วกัน”

ชาโดรี่รับแหวนไปเพ่งมอง แล้วก็ส่ายศีรษะด้วยท่าทางตกใจ

“คุณลูกค้านี่ไม่ทราบอะไรเลยจริงๆ นะครับ เจ้านี่น่ะมีราคาสูงทีเดียวล่ะ แหวนสีทองนี่เรียกว่าลัคกี้ริงค์ ถ้าไปซื้อตามร้านล่ะก็ 20,000 พ๊อตเลยครับ แต่ถ้าคิดจะขาย ก็จะได้ราคาครึ่งเดียวน่ะนะครับ”
“20,000!”

จูเอล ทัล และลาสโลต่างก็ส่งเสียงขึ้นพร้อมกัน

“แหวนสีเงินนี่คือการ์ทริงค์ ราคาก็ 2,000 พ๊อตครับ ส่วนแผ่นยันต์นี่เรียกว่าอามิวเล็ทแห่งน้ำ ราคาคงประมาณซัก 2,200 พ๊อตมังครับ ไม่ว่าจะชิ้นไหน เก็บติดตัวไว้ก็มีประโยชน์ทั้งนั้น จะขายซะมันน่าเสียดายนะครับ”
“แต่ว่าพวกเราไม่มีเงินเลย....”
“ไว้ให้ยาได้ผลแน่นอนก่อนแล้วค่อยมาจ่ายก็ได้ครับ เท่าที่ดู คุณลูกค้าคงจะเป็นนักรบใช่มั้ยล่ะครับ? ถ้าไปรับจ้างปราบสัตว์ประหลาดในทะเลอะไรพวกนั้น แป้บเดียวก็ทำเงินได้แล้วครับ เจ้านี่น่ะ เก็บไว้ให้ดีๆ ดีกว่า”

ชาโดรี่ส่งแหวนคืนให้กับลาสโล ท่าทางเขาคงเป็นคนตรงไปตรงมาทีเดียว ลาสโลรู้สึกชอบใจในตัวชาโดรี่ขึ้นมา
จูเอลเอง ก็ยิ้มให้ชาโดรี่ด้วยท่าทางเป็นมิตร

“คุณนี่ยอดไปเลย ยอดกว่าตาหมอโลภมากนั่นลิบลับ”
“หมายถึงหมอยูเหรอครับ? อื~ม อย่าพูดอย่างนั้นเลยครับ คนๆ นั้นเป็นหมอที่เยี่ยมมากนะครับ ฝีมือเขาดีมากเลยด้วย...”
“จะฝีมือดีขนาดไหนก็เถอะ แต่หิวเงินแบบนั้นน่ะ ไม่มีคุณบัติของหมอหรอก!”
“แต่หมอเขาได้รับการยอมรับมากเลยนะครับ เอาเถอะ ยังไงก็รีบลองใช้ยานั่นดูก็แล้วกันครับ ต้องดีขึ้นทันตาเห็นแน่ๆ”

พวกลาสโลแยกกับชาโดรี่ แล้วจึงมุ่งไปยังโรงเตี้ยมก่อน

“โรงเตี้ยมก็เก็บเงินก่อนรึเปล่าน้า....?” จูเอลครางเสียงแผ่ว
“ก่อนจะมาถึงนี่ พวกเราใช้ชีวิตบนเกาะร้างกับลอยไปเรื่อยๆ ไม่ต้องใช้เงินนี่นะ ตอนอยู่ที่ราสริลก็ไม่ค่อยรู้สึกเท่าไหร่ แต่การใช้ชีวิตในเมืองนี่มันลำบากเนอะ”
“ลองไปคุยกับที่โรงเตี้ยมดูก่อนเถอะ ถ้าเขาบอกว่ายังไงๆ ก็ต้องจ่ายก่อนก็คงช่วยไม่ได้ เอาแหวนไปขายให้คุณชาโดรี่เมื่อกี้นี้ก็แล้วกัน”

โรงเตี้ยมตั้งอยู่ห่างจากย่านร้านค้าออกไป พอพวกลาสโลก้าวเข้าไป
“ยินดีต้อนรับค่ะ” เสียงสดใสของนายหญิงเจ้าของโรงเตี้ยมก็ดังขึ้นต้อนรับ
เธอเป็นหญิงงามที่ดูท่าทางเนือยๆ นิดๆ ไม่สิ คงต้องบอกว่าเป็นคนมีสเน่ห์มากกว่าคนสวย แต่ทั้งที่เป็นอย่างนั้น น้ำเสียงของเธอกลับฟังดูเปิดเผย ตรงไปตรงมา อายุเธอน่าจะอยู่ในวัยประมาณ 30 ปี แต่ถึงจะถูกทักว่ามากหรือน้อยกว่านั้นซัก 10 ปีก็คงไม่น่าแปลกใจอะไร เป็นคนที่มีบรรยากาศดีๆ อย่างบอกไม่ถูก

“4 ท่านสินะ จะพักกี่คืน.... อ้าว?”

เธอเลื่อนสายตาที่เหมือนจะถามอะไรซักอย่างไปยังลาสโลที่กำลังจะถามถึงเรื่องการรจ่ายเงิน

“หรือว่าพวกเธอจะเป็นนักเดินทางที่มากับเรือลาดตระเวนของท่านแฟร?”
“ครับ ก็ใช่อยู่....”
“ใช่จริงๆ ด้วย ได้ยินมาว่าองค์หญิงเก็บเนโกะโบลท์ที่ได้รับบาดเจ็บมาได้นี่นะ”

ดูเหมือนว่าโรงเตี้ยมจะเป็นศูนย์รวมของข่าวลือจริงๆ ข่าวสารมาที่นี่ได้อย่างรวดเร็ว หญิงเจ้าของโรงเตี้ยมหัวเราะขึ้นเบาๆ

“ถ้าเป็นแขกของท่านแฟรล่ะก็ ไม่ต้องจ่ายค่าเข้าพักก็ได้ เดี๋ยวฉันจะเตรียมห้องดีๆ ให้ ใช้ที่นั่นเถอะ”
“เอ๋.... แต่ว่า”
“อย่าเกรงใจเลย ทั้งฝ่าบาท ทั้งองค์หญิงช่วยเหลือฉันไว้มากน่ะนะ”

ตัวพวกเขานั้น น่าจะเรียกว่าเป็นคนที่ถูกองค์หญิงเก็บมาได้ มากกว่าจะเป็นแขกขององค์หญิง แม้จะกังวลว่าแบบนี้จะดีหรือเปล่า แต่ยังไงเสีย เวลานี้ คำพูดของเธอก็เป็นเรื่องน่าขอบคุณสำหรับพวกเขาที่ไม่มีเงิน ตอนนี้คงต้องขอรับน้ำใจของเธอแต่โดยดีไปก่อน เมื่อพอจะหาเงินได้แล้ว ค่อยมาตอบแทนเธอในภายหลัง
ในที่สุด เมื่อพาชิปปุไปนอนบนเตียงในห้องแล้วทายาให้ ก็พอจะวางใจได้บ้าง ชิปปุเอ่ยบอกว่าความเจ็บปวดเริ่มทุเลาลงบ้างแล้ว และก็หลับไปในทันที

“ดีจังเลย.... เพราะได้คุณชาโดรี่กับคุณเข้าของโรงแรมแท้ๆ ตอนที่เจอตาหมอขี้งกนั่น ฉันนึกว่าจะเกลียดเมืองนี้แล้วซะอีก แต่คนดีๆ ก็มีเยอะนะ”

ดูเหมือนว่าจูเอลจะยังคงนึกแค้นหมอยูคนนั้นอยู่
แล้วหลังจากนั้นพวกลาสโลก็มุ่งหน้าไปยังราชวัง ตามที่องค์หญิงแฟรบอก

-----------

ตอนหน้าจะพยายามเริ่งสปีดล่ะค่ะ ^^"
_________________
โคมะและหนุ่มที่กำลังกรี๊ด~

อย่าลืมโหวดโคมะซังกันน้าค้า~=w=

Tuta · ตอบเมื่อ: Tue Oct 16, 2007 6:40 pm เรื่อง:

ยูเป็นแบบนี้เองเหรอนี่ เล่นในเกมไม่เห็นจะแสดงออกมาชัดแบบนี้เลยแฮะ
_________________

Siegfried · ตอบเมื่อ: Tue Oct 16, 2007 6:54 pm เรื่อง:

ตรงข้ามกับหมอฮวนเลยแฮะ- -"
_________________

เกมPS2 มันทำได้ต่างจากเมะขนาดนี้เชียว

saris · ตอบเมื่อ: Tue Oct 16, 2007 7:07 pm เรื่อง:

อึ้งหมอยูเหมือนกัน รู้สึกตอนเล่นเกมส์มันไม่เห็นนิสัยโจ่งแจ้งขนาดนี้นะเนี่ย onion032

arksouls · ตอบเมื่อ: Tue Oct 16, 2007 7:36 pm เรื่อง:

นิสัยหมอยูมัน.... onion033

หน้าตานึกว่าจะใจดี ผิดอิมเมจสุดๆเลยแฮะ

อ่านตอนล่าสุดตอนแรกงงไปเลย ที่แท้เราอ่านข้ามไปตอนนึงนี่เอง

ขอบคุณมากครับที่แปลมาให้อ่านเรื่อยๆ
_________________

Shiryu · ตอบเมื่อ: Tue Oct 16, 2007 9:06 pm เรื่อง:

มาแล้วๆ ^^
หมอยูก็รู้ว่างกอะนะ แต่แบบนี้แกมันไม่ใช่หมอแล้ว! onion047

ชาโดรี่ช่วยไว้แท้ๆ มีจรรญาบรรณพ่อค้าดีจริง ไม่โกงราคาของด้วย ^^
_________________

Suikoden Series : 1995 - present

Medius · ตอบเมื่อ: Wed Oct 17, 2007 10:38 am เรื่อง:

โอ้วว ตอนใหม่มาแล้ว หมอยู ระวังเถอะ สุดท้าย คนจะหนีไปใช้บริการชาโดรี่ กันหมด ห๊า อะไรนะ หมอนั่น เป็นคนขายไอเท็มเหรอ ไม่เอาน่า medicine megamedicine ก็ซื้อกับหมอนั่นหมด ในเกม ผมก็ว่าผมไปหาเจ้าชาโดรี่มากกว่าเจ้าหมอยู อีกนะ monkey012

saru · ตอบเมื่อ: Wed Oct 17, 2007 11:47 am เรื่อง:

หมอยู เผยธาตุแท้ =w=
_________________