Luc Chapter

เลคนาร์ท : หมายความว่า เจ้าจะออกไปงั้นสินะ?

ลุค : เวลาที่ข้ารอคอย มันได้มาถึงแล้ว

เลคนาร์ท : ถ้าฉันคิดจะหยุดเจ้าล่ะ?

จู่ ๆ ก็เปิดบาเรียพลังเวทข้างหน้าลุค แล้วก็สลายไป

ลุค : ท่านทำไม่ได้หรอก รูนประตูของท่าน ยังไม่สมบูรณ์

เลคนาร์ท : ....

ลุค : ข้าน่ะ เกลียดชังทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ ไม่ยกเว้นแม้กระทั่งท่านด้วย

และ ลุค ก็เดินหันหลังให้แก่เลคนาร์ท

เลคนาร์ท : เจ้าต้องการสิ่งนี้จริง ๆ งั้นเหรอ?

ลุค : ....

ยูเบอร์ : จะเริ่มกันหรือยัง?

ลุค : เออ...อืม

ยูเบอร์ : อะไรกัน? ข้าหวังว่าเจ้าคงไม่มาลังเลเอาตอนนี้หรอกนะ ถ้าเจ้าถอนตัว ทั้งที่พวกเรามาตั้งไกลขนาดนี้...

ซาร่า : เจ้าต้องการจะพูดอะไรกันแน่?

ยูเบอร์ : แล้วเจ้าคิดว่าไงล่ะ?

ซาร่า : ฉันคิดว่าฉันจะมีความสุขมากที่จะเอาตัวแกไปด้วย

อัลเบิร์ต : พวกเราไม่มีเวลามาเถียงกันแล้วนะ ปฏิบัติการของพวกเรา จำเป็นต้องรวดเร็วและแม่นยำแบบนาทีต่อนาทีกันเลยนะ

ลุค : ไม่ต้องใส่ใจข้าหรอก ยูเบอร์ ข้าแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยเท่านั้นเอง ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะรวบรวมทรูรูนธาตุทั้งห้าให้ครบ และใช้มันเพื่อทำลายทรูรูนแห่งลมซะ นี่เป็นทางเดียวที่จะทำให้ข้าหลุดพ้นไปจากโชคชะตาของข้า ที่ซึ่งถูกปิดกั้นด้วยรูน

ซาร่า : ท่านลุค ฉันจะร่วมติดตามไปกับท่านบนเส้นทางนั่นด้วย

ยูเบอร์ : ตราบเท่าที่ข้าได้เห็นความวุ่นวาย ที่เจ้าก่อขึ้น ข้าก็ยินดีที่จะช่วยเหลือเจ้า

อัลเบิร์ต : ถ้าอย่างงั้น จะเริ่มกันเลยดีไหม? สิ่งนี้ จะเป็นประกายไฟที่ทำให้ไฟแห่งสงครามปะทุขึ้น

และแล้ว ทั้งหมด ก็เดินเข้าไปในถ้ำของกิ้งก่ากัน

อัลเบิร์ต : เอาล่ะ ทำตามแผนนะ ทางข้างหน้า คือ ห้องของหัวหน้าเซปอน แห่งเผ่ากิ้งก่า ยูเบอร์ นายต้องไปทำงานในส่วนที่ตกลงกันไว้นะ พวกเราจะสร้างสนามพลังบนทางเดินนี้ ให้เป็นกับดักเอาไว้

ยูเบอร์ : ฟังดูดีนิ ไว้ใจข้าได้เลย !

ยูเบอร์ : ข้างหน้าแล้วสินะ

อัลเบิร์ต : ใช่ เอาล่ะครับ ท่านลุค โปรดสร้างสนามพลังตรงนี้ด้วย พวกเราจะตั้งกับดักไว้ที่ทางออกทางอื่น

ซาร่า รู้หน้าที่ของเธอ จึงได้ทำการสร้างสนามพลังให้ในทันที

ซาร่า : เรียบร้อยแล้วล่ะ

ยูเบอร์ : เวทภาพลวงตางั้นเหรอ? ตอนนี้ สิ่งที่ข้าจะต้องทำ ก็คือ กลับไปที่ทางเดินแรกสุดสินะ

ซาร่า : ใช่แล้วล่ะ คนที่ไล่ตามคุณจะไล่ตามภาพลวงตาจากที่ตรงนี้

ยูเบอร์ : ตกลง งั้นเดี๋ยวเจอกัน ข้ามีความแค้นเก่าที่ต้องตัดสินกับเซปอนอยู่ มันต้องเยี่ยมแน่ ๆ

และยูเบอร์ ก็เดินไปทำงานในส่วนของเขา (Yuber has left)

อัลเบิร์ต : เอาล่ะ ตอนนี้พวกเราก็ต้องไปอีกทางเช่นกัน

ลุค : ยอดเยี่ยม!

ซาร่า : ฉันมีเวลาไม่พอที่จะสร้างสนามพลังภาพลวงตาให้สมบูรณ์แบบได้ค่ะ แต่อย่างน้อยพวกนั้นก็น่าจะเห็นว่ากำลังสู้กับอัศวินอยู่แน่ๆ

อัลเบิร์ต : เป้าหมายของเราไม่ใช่การฆ่าพวกเขา เราต้องการแค่ให้มีประจักษ์พยานของเหตุการณ์นี้เท่านั้นเอง

ลุค : ฮื่อ เวทมนต์นี้คงลวงตาให้พวกนั้นเห็นเราเป็นนักดาบสินะ

ซาร่า : ค่ะ แต่ว่า ต้องระวังเรื่องบาดแผลที่จะเกิดขึ้นด้วยนะ ยังไงซะ โปรดใช้เฉพาะเวทย์ลมเท่านั้นนะ และอย่าใช้เวทย์ไฟ หรือสายฟ้าไปล่ะ

อัลเบิร์ต : เอาล่ะ ข้าจะล่วงหน้าไปเพื่อสอดแนมและรวบรวมข้อมูลก่อนนะ เรื่อง การต่อสู้ ข้ายกให้เป็นหน้าที่ของเจ้า

ลุค : ได้

และอัลเบิร์ต ก็เดินออกจากกลุ่มไป

ซาร่า : คุณแน่ใจเกี่ยวกับสิ่งนี้เลยเหรอ ลุค?

ลุค : ข้าพูดไปแล้วนี่ว่า ข้าได้ตัดสินใจแล้ว ใช่ไหมล่ะ?

ซาร่า : ค่ะ

ลุค : ซาร่า ข้าคิดว่าพวกนั้นมากันแล้วนะ

ซาร่า : มากันแล้ว

ลุค : ข้าพร้อมที่จะทำสิ่งนี้แล้ว แม้ว่ามันจะนำไปสู่สงครามก็ตามที

และก็มีเหล่ากิ้งก่าเดินออกมาจากถ้ำ

กิ้งก่า : นี่มันอะไรกันเนี่ย? เจ้าพวกหมวกเหล็ก ทำไมพวกแกมาอยู่ที่นี้?

ซาร่า : มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของพวกแก

ซาร่า : พวกเราจะกลับตอนนี้เลยไหม?

ลุค : ไม่ อย่าพึ่ง พวกนี้ มันเป็นแค่ทหารชั้นต่ำ รอให้ตัวหัวหน้าออกมาก่อนดีกว่า

ซาร่า : ถ้าท่านพูดเช่นนั้นล่ะก็ ได้ค่ะ

และภาพจะตัดมาที่เหตุการณ์ของกลุ่มเกดโด้ ที่พบคริสและกองทหารเซ็กเซนมายืนรออยู่ที่หน้าถ้ำกิ้งก่า (ทั้งคริสและทหารเซ็กเซนเหล่านี้ เกิดจากเวทมนตร์ภาพลวงตาของซาร่านั่นเอง)

ชิบะ : เฮ้ย แกน่ะ เจ้าพวกหมวกเหล็ก พวกแกมาทำอะไรที่นี้?

คริส : พวกเราอยากจะดูพลังของเผ่าที่มีนักรบแข็งแกร่งที่สุดในบรรดา 6 เผ่า ยังไงล่ะ

ชิบะ : พวกแกคิดเล่นตลกกับพวกเรางั้นเหรอ? แบบนี้ เราถือว่าเป็นการประกาศสงครามนะ!

ภาพต่อมา ที่เราจะเห็นก็คือ ซาร่า และลุค ที่พูดโต้ตอบชิบะไป

ซาร่า : ถ้าอย่างนั้นพวกแกตั้งใจจะทำยังไงต่อล่ะ ส่ายเกล็ดของแกให้พวกเราดู หรือว่าจะใช้กำลังด้วยดาบ?

ชิบะ : ดาบสิโว้ย!!!

เกดโด้ : เดี๋ยวก่อน!

ลุค : เจ้าพวกนี้เสร็จ ก็น่าจะพอได้แล้วล่ะ

ซาร่า : ถ้าคุณคิดเช่นนั้นล่ะก็ ได้ค่ะ

พวกของเกดโด้แต่ละคน ต่างก็ออกอาการเหนื่อยล้าจากการต่อสู้

ควีน : ศัตรูมากขนาดนี้...

ชิบะ : แฮ่กกก...

เกดโด้ : ....

คริส : ฉันคิดว่านี่ได้เวลาแล้วล่ะ

เกดโด้ : นี่มันอะไรกันแน่? นี่มันไม่เหมือนอัศวินแห่งเซกเซ็นเลย!

คริส : สักวัน แกจะเข้าใจเองนั่นหละ

คริสและทหาร ก็ถอนตัวกลับไป (จริง ๆ ต้องเรียกว่า ลุค และซาร่า ถอนตัวไป ถึงจะถูก)

เกดโด้ : ยังไงกันแน่เนี่ย...?

ลุค : ซาร่าอยู่ไหนงั้นเหรอ?

อัลเบิร์ต : เธอมุ่งหน้ามาทางนี้นี่นา แต่ไม่รู้เธอหายไปไหน ข้าเตือนเธอแล้วนี่ว่าอย่าพยายามทำอะไรเพียงลำพัง

ยูเบอร์ : บางที เธออาจจะทนกลิ่นเลือดไม่ไหวล่ะมั้ง ข้าไม่เห็นเข้าใจเลยว่าทำไม ข้าออกจะชอบ! กลิ่นมันออกจะหอมหวาน!

ตรงนี้ จะมีการให้เราจัดทีม เกิดขึ้น หลังจากจัดเสร็จ จะพบนักรบคาราย่า 3 นาย และทั้งสามคนนั้น จะมุ่งหน้าและชักดาบมาทางกลุ่มลุค

นักรบคาราย่า : พวกแกเป็นใคร? พวกแกก็เป็นพวกเซกเซ็นงั้นเหรอ?

ยูเบอร์ : อืม พวกแกไม่จำเป็นต้องรู้หรอก พวกแกต้องตายตรงนี้แล้ว

ยูเบอร์ : แบบนี้ น่าจะใช้ได้นะ

อัลเบิร์ต : เกือบสมบูรณ์แล้วล่ะ จากการคำนวนของข้า หน่วยสอดแนมของเซกเซ็นน่าจะมาถึงในอีกไม่ช้านี่แล้ว เรียกซาร่ากลับมาเถอะ

ลุค : ดี ข้าจะจัดการเรื่องนั้นเอง พวกนายทั้งสองคน มุ่งหน้าไปที่นั้นก่อน

และยูเบอร์ จะร่ายเวท เทเลพอร์ท และอัลเบิร์ตก็พูดต่อว่า

อัลเบิร์ต : ถ้านายต้องการแบบนั้น ก็ได้ แต่ระวังตัวด้วยล่ะ!

ทั้งสองคน เทเลพอร์ท ออกไป และลุค ก็มองดูเปลวไฟที่กำลังลุกไหม้หมู่บ้านคาราย่า...

ลุค : เพลิงแห่งสงคราม...

ทันใดนั้น ก็มีลูกธนูยิงเฉียดหน้าลุคไป ลุคจึงได้เดินไปยังที่มาของลูกธนูดอกนั้น ก็พบว่านักรบคาราย่าและเด็กเล็ก ๆ อีกคนนึงที่กำลังแสดงอาการหวาดกลัวอยู่

ลุค : นั่นมันอะไรกัน? เด็กงั้นเหรอ?

นักรบคาราย่า : อย่าเข้ามาใกล้มากกว่านี้นะ เจ้าสัตว์ร้าย ข้า..ข้าก็เป็นหนึ่งในนักรบของคาราย่า ข้าก็สู้ได้นะ ข้าอาจจะเคยถูกเรียกว่าเจ้าขี้ขลาด แต่ข้าจะปกป้องหมู่บ้านนี้ให้ได้! เจ้าคอยดูสิ!!!

เด็ก : (ทำเสียงร้องไห้อยู่)

ลุค เดินเข้ามาอีก นักรบคาราย่า ก็ได้แต่หลับตา ฟันดาบมั่วซั่วไปเรื่อย

นักรบคาราย่า : อย่านะโว้ย! อย่าเข้ามาใกล้มากกว่านี้!

ลุค : ข้าต้องฆ่าแกทิ้งซะ เพราะว่าแกเห็นพวกเราแล้ว ข้ามีงานใหญ่ที่ทำให้สำเร็จ เพื่อการนั้น...

ลุค ร่ายเวทจากทรูรูนแห่งลมของเขา

นักรบคาราย่า : ย้ากกกก!!

นักรบคาราย่า โดนพลังเวทจากรูน ซัดเข้าไป ลงไปนอนหมอบกับพื้น

เด็ก : ฮือออ! แงงงง! แงงงงง! (เด็กร้องไห้ไม่หยุด)

ลุค ร่ายเวทจากทรูรูนลมอีกครั้ง....ทันใดนั้น พวกซาร่า อัลเบิร์ต และยูเบอร์ ก็ปรากฎตัวขึ้นอีกครั้ง ทำให้ลุค หยุดการร่ายเวท และปล่อยเด็กไป

ลุค : ..............

นักรบคาราย่า : มัวรีรออะไรอยู่เล่า? ข้าขอสู้ตายล่ะ! เข้ามาเลย!

ลุคร่ายเวทจากทรูรูนแห่งลมของเขา เวทโดนตัวนักรบคาราย่า ทำให้กระเด็นออกไป ทรุดอยู่กับพื้น และขาที่สั่นเป็นเจ้าเข้าอย่างชัดเจน

นักรบคาราย่า : อุ๊บ!

เด็ก : ฮือออ! แงงงง! แงงงงง! (เด็กร้องไห้ไม่หยุด)

ลุคเดินเข้ามา และร่ายเวทจากทรูรูนแห่งลมอีกครั้ง

ลุค : คราวนี้ แกไม่รอดแน่!

นักรบคาราย่า : เหวอออ! ปล่อยข้าไปเถอะ!

นักรบคาราย่า พาเด็กวิ่งหนีออกไป ลุค จึงหยุดการร่ายเวทลง และซาร่า อัลเบิร์ต พร้อมยูเบอร์ ก็ได้ปรากฎตัวขึ้นอีกครั้ง

ซาร่า : โปรดยกโทษให้ฉันด้วย ฉันไม่ควรทำตามอำเภอใจเลย

ลุค : อย่าไปใส่ใจเลย ว่าแต่เธอพร้อมหรือยังล่ะ?

ซาร่า : ค่ะ

ซาร่า เริ่มร่ายเวทอะไรบางอย่าง

ยูเบอร์ : ข้าหวังว่าเจ้าจะคิดถูกเรื่องที่ว่าทหารเซกเซ็นกำลังเดินทางมาทางนี้นะ

อัลเบิร์ต : พวกนั้นมาแน่ พวกเผ่ากิ้งก่าเข้าใจว่าพวกอัศวินเซกเซ็นฆ่าหัวหน้าของพวกมัน พวกเขาจะต้องโจมตีเหล่าอัศวินที่ สถานที่ตกลงสัญญาพักรบกัน ซึ่งที่นั่น มีเพียงอัศวินไม่กี่คนเท่านั้นที่เดินทางมา ซึ่งข้าได้รับการยืนยันมาแล้ว ก็เท่ากับว่า พวกอัศวินพวกนั้นตกอยู่ในวงล้อมกลางกราสแลนด์ ถูกตัดออกจากกองกำลังหลัก นักกลยุทธ์ทางทหารของพวกนั้น คือ ซาโลเม่ แฮรัส ข้าน่ะ รู้ความคิดของเจ้านั่นดี เจ้านั่นต้องเลือกที่จะโจมตีหมู่บ้านนี้ เพื่อตีฝ่าวงล้อมออกมาแน่ ๆ

ยูเบอร์ : นายแน่ใจแบบนั้นได้ยังไงกันน่ะ?

อัลเบิร์ต : ความเป็นจริงน่ะ เกิดจากเหตุนำไปสู่ผลลัพธ์ เหมือนสมการทางคณิตศาสตร์ พวกมนุษย์น่ะ ไม่สามารถเข้าใจสิ่งนี้ได้หรอก พวกเขาช่างน่าเวทนานัก

ลุค : แต่นายแตกต่างจากพวกเขาทั้งหมดงั้นเหรอ?

อัลเบิร์ต : ตระกูลของข้า ซิลเวอร์เบิร์ก ทำงานอย่างหนักจากรุ่นสู่รุ่น เพื่อที่จะทำให้ประวัติศาสตร์เป็นไปในทางที่ถูกต้อง

ยูเบอร์ : ดูท่านายจะคิดถูกนะ พวกนั่นมากันแล้ว

ตรงนี้ จะมีการให้เราจัดทีม เกิดขึ้น หลังจากจัดเสร็จ จะพบทหารเซกเซ็นขี่ม้ามา 3 นาย และทั้งสามคนนั้น ก็เข้ามาถามพวกลุค

ทหารเซกเซ็น : พวกแกเป็นใคร? มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย?

ยูเบอร์ : พวกแกเป็นใครงั้นเหรอ? ทำไม พวกแกไม่แนะนำตัวแกมาก่อนล่ะ? มาคิดดูอีกที ใครจะสนล่ะ? พวกแกกับชาวบ้านนี่หละ เป็นตัวกลางชั้นดีสำหรับความโกรธเลย

ทหารเซกเซ็น : แกว่ายังไงนะ?

ยูเบอร์ : เท่านี้ คงใช้ได้แล้วนะ

อัลเบิร์ต : อืม อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านคาราย่า และทหารเซกเซ็น กองกำลังที่รุดหน้ามาก่อน จากนั้น...

ซาร่า : ฉันได้ร่ายมนต์ลงสนามพลังแห่งความโกรธเสร็จแล้วนะ มนต์นี้ จะมีผลไปถึงอารมณ์ของมนุษย์ ในสถานการณ์แบบนี้ น่าจะมีผลเยอะเลยทีเดียวล่ะ

ยูเบอร์ : ดังนั้น นี่ก็เป็นช่วงที่ดีเลิศแล้วสินะ ใช่ไหม?

ซาร่า : ใช่ การฆ่าฟันนองเลือด มันเป็นมหันตภัยใหญ่หลวง ฉันคิดว่ามันช่างน่าขยะแขยงเสียจริง แต่คุณดูท่าจะชอบแบบนั้นนะ ยูเบอร์

ยูเบอร์ : คิดได้ถูกต้องแล้วล่ะ ที่รัก!

ลุค : เราควรจะกลับกันได้แล้วล่ะ งานที่นี้ เสร็จแล้ว เวลาเป็นสิ่งจำเป็นนะ ยิ่งเวลาหายไปเท่าไร โอกาสที่จะเราจะค้นพบสิ่งที่เราต้องการ ก็ยิ่งน้อยลงไป

ลุค : ที่นี้สินะ สถานที่ปิดผนึกแห่งซินดาร์... หนึ่งในห้ารูนธาตุที่แท้จริงถูกซ่อนเอาไว้ข้างใน พวกเราจะเริ่มที่รูนชิ้นนี้ แล้วเมื่อพวกเรามีรูนธาตุแท้ 2 ชิ้น การเก็บรูนธาตุแท้ที่เหลือก็เป็นเรื่องที่ง่ายมาก

ยูเบอร์ : แบบนี้สิ เจ๋ง

ยูเบอร์ เดินไปทางประตู แต่ก็ต้องถอยออกมา เพราะที่ประตูมีเหมือนเกราะที่มองไม่เห็นอยู่

ยูเบอร์ : บ้าจริง! มันไม่ยอมให้ข้าผ่านเข้าไป

ซาร่า : สนามพลังที่ปิดผนึกที่แห่งนี้ แข็งแกร่งมากทีเดียว ดูท่าว่ามันจะประกอบขึ้นจากสิ่งที่ชาวซินดาร์เหลือทิ้งเอาไว้ให้ บวกอีกอย่างที่เพิ่มเข้ามาทีหลัง ที่ไม่น่าใช่ทั้งจากซินดาร์ หรือฮาร์โมเนีย แบบนี้ไม่ใช่ของที่หาดูง่าย ๆ เลยนะเนี่ย

อัลเบิร์ต : อธิบายมาสิ

ซาร่า : สิ่งที่เพิ่มเข้ามาในที่ปิดผนึกต้นแบบ เป็นของใหม่ และกุญแจที่จะไขสิ่งนี้ได้ ก็คงจะซ่อนไว้ที่ไหนที่หนึ่งแน่ ๆ ดูท่าว่านี่น่าจะเป็นฝีมือของพวกกลาสแลนด์นะ

ลุค : พวกนายช่วยถอยไปสักนิดก่อนได้ไหม? ในฐานะผู้สืบทอดแห่ง 27 รูนที่แท้จริง ข้าจะปลดผนึกนี่ดู

ยูเบอร์ และซาร่าถอยออกไป และลุคก็ลองใช้พลังจากรูนลมที่แท้จริงที่มือขวาของเขา แต่ก็ไม่เป็นผล เขาถูกที่ปิดผนึกดันตัวเขาออกมาเช่นกัน

ลุค : ดูท่าว่า ที่ปิดผนึกอันนี้ คงจะล้มไม่ได้ง่าย ๆ สินะ

ซาร่า : ต้องขอบคุณเทคนิคโบราณของซินดาร์... หรือพวกเราควรจะเรียกมันว่าเป็นเวทย์มนต์ของพวกเขา ช่างน่าประทับใจจริง ๆ

ยูเบอร์ : อย่าพึ่งยอมแพ้ เราจะทำลายมัน แม้มันอาจต้องเสี่ยงกันซะหน่อย

อัลเบริ์ต จะเดินก้าวออกมา และตรงนี้เองที่เราจะเห็นว่าพวกฮิวโก้กำลังแอบอยู่หลังก้องหินและดักฟังการสนทนาอยู่

อัลเบริ์ต : อย่าพึ่งรีบร้อนไป พวกเรายังมีงานอีกหลายอย่างที่ต้องทำในตอนนี้นะ

ยูเบอร์ : มันจะใช้เวลาไม่นานหรอก รีบเอาสิ่งที่พวกเราต้องการจริง ๆ และค่อยไปกัน

อัลเบริ์ต : นั่นจะทำให้พวกเราไม่ได้อะไรหรอกยกเว้นความวุ่นวาย นั่นไม่ใช่สิ่งที่พวกเราต้องการ

ยูเบอร์ : ความวุ่นวายมีแต่จะทำให้ข้ารู้สึกพอใจน่ะสิ

ขณะที่พวกสี่คนกำลังยืนจ้องประตูอยู่ตรงนั้น ซาร่าก็หันไปมองตรงที่พวกฮิวโก้ซ่อนตัวอยู่หลังก้อนหิน

ซาร่า : ?

ลุค : มีอะไรงั้นเหรอ? ซาร่า

ซาร่า : ไม่มีอะไรหรอก

อัลเบริ์ต : พวกเราควรหยุดแค่ตรงนี้นะ เราไม่สามารถรับรองรางวัลที่จะได้รับจากการทำต่อไป

ลุค : ใครจะไปคิดว่ามันต้องใช้เวลานานขนาดนี้นะ?

ซาร่า : ...ถ้าอย่างนั้น

ลิลลี่และพวกฮิวโก้จะออกมาจากที่ซ่อน และยินอยู่ด้านหลังของพวกกลุ่มลุค

ลิลลี่ : โจมตี!!!

ยูเบอร์ : !

ซาร่า : ผู้เหลือรอดจากเผ่าคาราย่างั้นเหรอ?

ลิลลี่ : บุก!

ลิลลี่ วิ่งหนีออกไปอีกทาง ตามด้วยพวกฮิวโก้ที่เหลือ

อัลเบริ์ต : โง่จริง!

ลุค : แต่ว่า...ยังไงเนี่ย!?

อัลเบริ์ต : .........

ซาร่า : หือม์ เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?

ลุค : ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน

ทั้งสี่คน ยืนงงกันอยู่ชั่วครู่

อัลเบริ์ต : พวกเราจะกลับกันได้หรือยัง?

ลุค : ก็ดี

และฉากก็ตัดไป

พวกฮิวโก้จะเดินเข้าและพูดคุยกับกลุ่มของลุค

(เดี๋ยวมาต่อน่อ)

ลุค : ข้ารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้อุทิศร่างกายและจิตวิญญาณของข้าให้แก่เจ้านายและพ่อแห่งข้า มหาสังฆราช ฮิคุซัค ผู้ซึ่งควบคุมทุกสิ่งทุกอย่าง

ลุคกล่าวก็โค้งคำนับลงไป

ซาซาไร : เราผู้ได้รับการสั่งสอนจากมหาสังฆราช ฮิคุซัค จะทำหน้าที่แต่งตั้งเจ้าเป็นสังฆราชเอง

ลุค : ข้ารู้สึกเป็นเกียรติยิ่งนัก

ซาซาไร : ลุกขึ้นเถิด สังฆราช จงรับการให้พรจาก Circle Rune

จากนั้น ลุค จะลุกขึ้นยืน และซาซาไร จะเดินไปหยุดตรงหน้าลุค และใช้มือขวาวาดสัญลักษณ์อะไรบางอย่าง และกระซิบที่ข้างหูของลุค

ซาซาไร : ฉลาดมากนะ ที่ใช้คำว่า "พ่อแห่งข้า" เจ้ามีแผนอะไรกันแน่ ที่ต้องการใช้ชื่อ สังฆราช โดยปราศจากการเปิดเผยทั้งชื่อและใบหน้าของตัวเอง

ลุค : โปรดอภัยกับคำพูดของข้าด้วย แต่ข้ารู้สึกเช่นนั้นจริง ๆ

ซาซาไร : เราจะสามารถเชื่อคำพูดของเจ้าได้งั้นเหรอ?

ลุค : ............

และซาซาไร จะถอยหลังออกมา

ซาซาไร : จงให้พรแก่สังฆราชคนใหม่ของพวกเรา!!

ชาวบ้าน : พวกเราไม่นึกไม่ฝันมาก่อนเลยว่าจะมีสังฆราชมายังหมู่บ้านที่ห่างไกลเช่นหมู่บ้านของเรา ผมเกรงว่าพวกเราคงไม่มีเวลาพอที่จะเตรียมพร้อมต้อนรับการมาของพวกคุณ โปรดใช้ห้องนี้ให้สบายนะครับ

ลุค : ขอบใจสำหรับการบริการของเจ้านะ

และชาวบ้านคนนั้น ก็เดินออกไป และลุคก็หันไปคุยกับซาร่าต่อ

ซาร่า : ท่านลุค ปราสาทแห่งวัฏ มีอะไรเปลี่ยนไปไหมค่ะ ตั้งแต่ฉันออกมา?

ลุค : เธออยากจะกลับไปที่นั่นงั้นเหรอ? ซาร่า

ซาร่า : ไม่หรอกค่ะ นายท่าน ที่อยู่แห่งเดียวของฉัน คือข้างกายท่านเท่านั้น

ลุค : ซาร่า...

ฟรานซ์ : พวกเราได้รับคำสั่งจากกองกำลังหลักว่าห้ามให้คนแปลกหน้าเข้ามา

โจ๊กเกอร์ : กองกำลังหลัก? แกหมายถึงพวกฮาร์โมเนียสินะ? แล้วแกเป็นอะไร หมาเฝ้ายามงั้นเหรอ?

ฟรานซ์ : แกพูดว่ายังไงนะ?

ลุค : เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?

ลุคเดินเข้ามา และพวกฟรานซ์ก็ต้องหลีกทางให้

ฟรานซ์ : ท่านสังฆราช ผมจับเหล่าคนที่ดูท่าทางน่าสงสัยไว้ได้ และกำลังจะไล่เจ้าพวกนี้ออกไป ครับผม

เกดโด้ : สังฆราช?

ลุค : เจ้าเป็นใคร? เจ้าก็เป็นชาวฮาร์โมเนียงั้นเหรอ?

เกดโด้ : เปล่า ข้าชื่อว่า เกดโด้ สังกัดอยู่กองกำลังรักษาด่านทางใต้แห่งฮาร์โมเนีย

ลุค : นักรบนักจ้างสินะ?

เกดโด้ : ใช่แล้ว

ลุค : แล้วพวกเจ้ามาทำอะไรกันที่นี้งั้นเหรอ?

เกดโด้ : พวกเราได้รับแจ้งจากกองกำลังให้ออกค้นหารูนที่แท้จริง

ลุค : โอ้ อย่างงั้นเรอะ? เข้าใจล่ะ

ลุคหันไปพูดกับฟรานซ์

ลุค : ชายคนนี้ เป็นนักรบนักจ้างของกองกำลังฮาร์โมเนีย พาเขาเข้าไปในหมู่บ้าน

ฟรานซ์ : คะ ครับท่าน!

เกดโด้ : อะไรพาท่านมาที่นี้งั้นเหรอ ? สังฆราช

ลุค : มันเป็นภารกิจลับ เจ้าไม่มีความจำเป็นที่จะต้องรู้หรอก

เกดโด้ : ครับท่าน

ลุค : เอาเถอะ อโหสิเรื่องนั้นเถอะนะ

และลุคก็หันหลังเดินกลับเข้าหมู่บ้านไป และฉากก็จะตัดมาที่ซาร่าและลุค กำลังเดินอยู่ที่ทางเดินในหมู่บ้าน

ซาร่า : ท่านลุค

ลุค : มีอะไรงั้นเหรอ?

ซาร่า : ฉันจะไปบอกให้พวกคนเลี้ยงแมลงเตรียมพร้อมเอาไว้ แล้วท่านค่อยกลับมาเมื่อพวกเขามาอยู่ที่ตรงนี้แล้วนะค่ะ

ลุค : ก็ดีนะ ขอบใจมาก ข้ายังรู้สึกเหนื่อยอยู่บ้าง จากการเดินทางไปกลับจากคริสตัลวัลเล่ย์

ซาร่า : ขอโทษน่ะค่ะ คุณเป็นหนึ่งในพวกคนเลี้ยงแมลงใช่ไหมค่ะ?

ฟรานซ์ : ผมเอง และถ้าผมจำไม่ผิด คุณก็คงเป็นผู้ช่วยของสังฆราชสินะครับ มีอะไรให้รับใช้งั้นเหรอครับ?

และฉากก็จะตัดมืดไปชั่วขณะ

ซาร่า : คุณจะช่วยเตรียมให้พร้อมได้ไหมค่ะ?

ฟรานซ์ : แน่นอนครับ ผมจะไปเตรียมเหล่าแมลงให้พร้อมเช่นกัน

ซาร่า : ขอบคุณมากค่ะ

และในระหว่างที่ซาร่ากำลังจะเดินกลับไปอยู่นั่น

ฟรานซ์ : เออ ขอโทษนะครับ คุณนาย

ซาร่า : ค่ะ?

ฟรานซ์ : เออ ผมมีเรื่องอยากจะขอร้องคุณหน่อยครับ

ซาร่า : ค่ะ?

ฟรานซ์ : คุณพอจะช่วยขอร้องท่านสังฆราชให้ช่วยพิจารณาให้พวกชาวบ้านในเลอบีคได้เลื่อนขั้นเป็นพลเมืองชั้นสองได้ไหมครับ?

ซาร่า : ถ้าฉันคิดถูกล่ะก็ หมู่บ้านเลอบีค พึ่งจะกลายมาเป็นส่วนหนึ่งในฮาร์โมเนียเมื่อไม่กี่สิบปีก่อนเองนี่นา มันอาจจะต้องใช้เวลาอีกยาวนานนะ กว่าจะได้เลื่อนขั้นเป็นพลเมืองชั้นสอง

ฟรานซ์ : ก็จริงครับ แต่ผมได้ยินมาว่าบางประเทศได้รับสถานะพลเมืองชั้นสองจากการเข้าร่วมในสงคราม มันไม่มีทางอื่นเหรอ ที่ผมจะสามารถปกป้องผู้คนของผมจากการถูกกระทำให้เป็นเยี่ยงทาส? คุณพอจะช่วยได้ไหมครับ?

ซาร่า ยืนคิดอยู่ครู่นึง

ซาร่า : ที่แห่งนี้ คงเป็นเหมือนคุกสำหรับคุณสิน่ะค่ะ?

ฟรานซ์ : ขอโทษครับ ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น...

ซาร่า : ไม่หรอก ไม่ ฉันจะส่งเรื่องคำขอของคุณให้ แต่ฉันทำได้แค่นั้นนะ

ฟรานซ์ : ขอบคุณมากครับ!

และซาร่าก็หันหลังและเดินจากไป โดยรำพึงบางอย่างเงียบ ๆ คนเดียว

ซาร่า : ในมุมมองของฉัน คุณก็เป็นอีกคนที่มีอิสระอย่างแท้จริง

เมื่อเข้ามา ซาร่าจะพบลุคที่เหมือนกำลังนั่งครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่

ซาร่า : ทุกอย่างพร้อมแล้วค่ะ

ลุค : ขอเวลาอีกสักเดี๋ยวได้ไหม?

ซาร่า : มีอะไรในใจงั้นเหรอค่ะ?

ลุค : ใช่แล้วล่ะ... เวลากำลังเดินไปสู่จุดสิ้นสุดของโลก เธอมองเห็นมันรึเปล่า?

ซาร่า : จุดสิ้นสุดของโลกงั้นเหรอค่ะ?

ลุค : ใช่ ปลายทางของอนาคต เธอมองไม่เห็นงั้นเหรอ?

ซาร่า : ฉันไม่มีพลังมากถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ ท่านลุค ท่านมองเห็นมันงั้นหรือค่ะ

ลุค : ข้าไม่เห็นหรอก แต่รูนลมที่แท้จริง แสดงให้ข้าเห็นน่ะ

ซาร่า : จริงเหรอค่ะ?

ลุค : โลกใบนี้จะต้องถึงกาลอวสานในสงครามครั้งยิ่งใหญ่ที่เป็นการตัดสินกันระหว่าง dharma และ chaos จะไม่มีมนุษย์ผู้ใดเหลือรอดได้แม้แต่คนเดียว อนาคตของพวกเราได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว เพื่อที่จะหลีกหนีโชคชะตาของพวกเรา พวกเราต้องขัดขวางการต่อสู้ที่เป็นตัวควบคุมโลกใบนี้ นั่นคือการต่อสู้ของมนุษย์และความสมดุล มันเป็นสงครามต่อต้านพระเจ้า มนุษย์มิอาจฝืนชะตากรรมของตัวเองได้ นี่คือจุดจบ ที่ถูกบันทึกไว้ในรูนลมที่แท้จริง จุดจบที่ตัวรูนปรารถนาจะให้เกิดขึ้น

ซาร่า : คุณสามารถรู้อนาคตของคุณได้อย่างไรค่ะ?

ลุค : โลกใบนี้ เป็นเพียงหนึ่งในโลกนับล้านใบที่มีอยู่ และสงครามแบบนี้ ก็เคยเกิดขึ้นมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

ซาร่า : .............

ลุค : แต่ข้า....

ซาร่า : นายท่าน ท่านต้องการที่จะเปลี่ยนแปลงอนาคต ชะตากรรมของพวกเรางั้นเหรอค่ะ?

ลุค : คนอื่น อาจจะมองว่าเป็นการกระทำที่ไม่สามารถยกโทษให้ได้ ผู้คนนับล้านจะต้องตาย ข้ารู้ว่ามันเป็นโศกนาฎกรรม แต่ข้ายังคงไม่มีความกล้าขนาดนั้น

ซาร่า : ท่านลุค... ถ้าท่านต้องการที่จะทำตามความปรารถนาของท่าน ฉันจะตามคุณไปด้วย แม้ว่าฉันจะเป็นหนึ่งในล้านคนที่ถูกคุณเอาชีวิตไป

ลุค : ข้าก็จะตายเช่นกันนะ

ซาร่า : ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็จะตามคุณไป นี่คือชะตาของฉัน

ลุค : ขอบใจนะ ซาร่า

จากนั้น จะมีเสียงเหมือนมีคนดักฟังอยู่ ทั้งสองคนจ้องไปทางประตู

ลุค : .....

ซาร่า : ดูเหมือนที่จะมีบางคนที่ขาดการอบรมมารยาท จะให้ตามไปไหมค่ะ?

ลุค : ไม่ต้องหรอก ไม่เป็นไร ข้าเหนื่อยมากแล้ว ข้าไม่อยากรับมือเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกแล้วล่ะ

ซาร่า : ตกลงค่ะ

ยูเบอร์ : ฮึ่ม พวกนายมาสายนะ

ลุค : เฟลมแชมเปี้ยนหลอกพวกเราอีกแล้ว เขาฉลาดมากทีเดียว รับมือได้ยากจริง ๆ

ยูเบอร์ : ถ้าอย่างนั้น นี่ก็คงเป็นความคิดของเขาที่ทิ้งกุญแจที่ใช้ปิดผนึกไว้ที่หมู่บ้านอัลมาคินัน หมู่บ้านที่ถูกซ่อนเอาไว้แห่งนี้

ซาร่า : พิธีกรรมน่าจะเริ่มแล้วนะ

ยูเบอร์ : กำลังรอช่วงเวลานี้อยู่เลย

คริส : ยะ-ยุน...

แนช : ที่นี้ ไม่ใช่เซกเซ็นหรือฮาร์โมเนียอันศักดิ์สิทธิ์ พวกกลาสแลนด์เขามีวิถีทางของตัวเองนะ ดูอย่างที่พวกเขาว่าเราเรื่องตัดต้นไม้ หรือเผาหญ้าเพื่อสร้างถนนสิ

คริส : การตายด้วยดาบ นั่นถือว่าเป็นเกียรติ แต่การยอมมอบชีวิตง่าย ๆ แบบนี้มัน...

แนช : พวกเราคงไม่มีสิทธิ์ที่จะวิจารณ์หรอกนะ

สักพัก ยูเบอร์จะเดินเข้ามา และร่ายมนต์โจมตีเข้ามา เกิดระเบิดขึ้น ทำให้นักรบสาวอัลมาคินันที่ยืนคุมหลังอยู่ ล้มลงไปนอนกันหมด แล้วพวกลุคก็เดินเข้ามา

ลุค : ข้าเห็นด้วยอย่างยิ่งกับคุณหนู ข้าแนะนำว่าพวกแกควรจะหยุดพิธีซะ แล้วข้าจะเป็นคนปลดปล่อยผนึกของรูนน้ำที่แท้จริงเอง

ยูนริ : แก! ฉันพึ่งเจอแกก่อนหน้านี้นี่

ยูเบอร์ : ข้าบอกแกไปแล้วไงว่า ข้ารู้ว่าหมู่บ้านนี้อยู่ตรงไหน

ยูนริ : เจ้าพวกแขกไม่ได้รับเชิญ! พวกแกเข้ามารบกวนสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์! รีบไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้นะ!

คริส : ทำไมต้องเป็นตอนนี้ด้วยนะ?

ยูเบอร์ : รับมือ!

ยูเบอร์ : กรอด เจ้าพวกเล่นไม่ซื่อ!

คริส : ฉันไม่รู้หรอกนะว่า แกคือใคร แต่ฉันจะไม่ยอมให้พวกแกได้เข้าไปใกล้ตัวยุนเด็ดขาด!

ยุน : ยังไง เธอก็ต้องตายหลังจากพิธีกรรมเสร็จสิ้น มันจะต่างกันตรงไหนล่ะ?

คริส : หุบปากไปซะ!

ไว้มาเพิ่มครับ

เฟรด : หือม์

ยูนริ : พิธีกรรมเสร็จสมบูรณ์แล้วล่ะ

ซาร่า : พวกเราไม่ควรอยู่ที่นี้นานนะ ที่ปิดผนึกถูกปลดปล่อยแล้ว รูนน้ำที่แท้จริงมัน...

ลุค : ...ไปแล้วกับที่ปิดผนึกแห่งน้ำ ข้าพอเดาได้ ไม่เป็นไร มันยังมีที่ปิดผนึกอันอื่นอีก พวกเรายังคงจัดการได้ถ้าเราได้มาสักชิ้น

ยูเบอร์ : นายจะบอกว่าทุกสิ่งถูกกำหนดเอาไว้ด้วยความปราถนาแห่งความสมดุลงั้นเหรอ?

ลุค : ถ้านายคิดว่ามันเป็นชะตากรรมล่ะก็ นายคิดผิดแล้วล่ะ ผู้หญิงคนนั้นยอมสละชีวิตของตัวเองเพื่อที่จะรักษาที่ปิดผนึกและเก็บรูนเอาไว้ให้ไม่มาตกอยู่ในกำมือของข้า พวกเราจะต้องสู้กับมัน

ยูเบอร์ : ดูสิ่งที่พวกเราได้รับมาสิ ไม่มี ไม่มีอะไรเลย! ที่ปิดผนึกของรูนไฟที่แท้จริงก็เป็นของปลอม ที่ปิดผนึกของรูนน้ำที่แท้จริงก็หายไปก่อนที่พวกเราจะเข้าไปคว้ามาได้

ซาร่า : พวกเราจะชะลอการบุกของกองกำลังหลักแห่งฮาร์โมเนียก่อนไหมค่ะ?

ลุค : ไม่ พวกเราจะเปลี่ยนแปลงกำหนดการ ไม่ช้าก็เร็ว จะต้องมีคนล่วงรู้แผนการของพวกเราแน่ พวกเราต้องรีบทำตามแผนทั้งหมดก่อนหน้านั้น

ซาร่า : เวลาพวกเรามีน้อยเหลือเกิน

ลุค : อืม แต่ถ้าเราพลาดโอกาสนี้ พวกเราก็จะไม่สามารถที่รวบรวมรูนธาตุที่แท้จริงได้ครบทั้ง 5 ชิ้นได้อีก

ยูเบอร์ : พวกเราจะมีเวลาน้อยสักขนาดไหนกันล่ะ?

ลุค : ข้าไม่ได้มีความอดทนเท่ากับคุณหรอกนะ ว่าแต่ อัลเบิร์ตอยู่ไหนล่ะเนี่ย?

ซาร่า : เขาบอกว่าจะมาพบเราที่นี้ เดี๋ยวฉันจะไปตามเขาให้นะ

ยูเบอร์ : ข้าแปลกใจที่แกมาสายนะ ปกติแกเป็นคนตรงต่อเวลานี่

อัลเบิร์ต : ขอโทษด้วยนะ แต่ข้าได้ข้อมูลที่น่าสนใจมาน่ะ

ลุค : ข้อมูล?

อัลเบิร์ต : ใช่ ข้าอยู่กับหน่วยของสังฆราชซาซาไรที่ยกทัพไปตีหมู่บ้านจิชา และข้าก็ได้ยินข่าวลือว่า มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเรียกตัวเองว่าเป็นเฟลมแชมเปี้ยน ตอนที่ข้าออกมาจากหมู่บ้าน

ยูเบอร์ : หมู่บ้านจิชางั้นเหรอ? กองกำลังหลักมีปัญหากะแค่หมู่บ้านเล็ก ๆ แบบนั้นนี่นะ! นี้มันอะไรกันแน่?

อัลเบิร์ต : มันป็นเพียงกองกำลังสอดแนม อย่าไปหวังอะไรมากนักเลย

ลุค : เอาเถอะ แล้วเจ้าเด็กที่มันเรียกตัวเองว่าเป็นเฟลมแชมเปี้ยนนั่นล่ะ เป็นยังไง?

อัลเบิร์ต : เจ้าพวกนั้น มีเจ้าคนที่ฉลาดแกมโกงอยู่กับพวกมันด้วย ดังนั้น มันต้องเป็นหนึ่งในแผนของพวกมันแน่ อีกอย่างหน่วยสอดแนมรายงานว่าเขาเห็นพวกมันมุ่งหน้าไปภูเขาทางเหนือของหมู่บ้านจิชา

ซาร่า : หมายความว่ายังไงเหรอ?

อัลเบิร์ต : ข้าเองก็ไม่แน่ใจ ดังนั้นข้าเลยสืบหาข้อมูลเพิ่ม และได้พบรายงานในกองกำลังหลักแห่งฮาร์โมเนีย พวกเขาสำรวจซากโบราณสถานซินดาร์ในเวลาของการบุกครั้งสุดท้ายเมื่อ 50 ปีก่อน (ชื่อเฟลมแชมเปี้ยนที่เราตั้ง) หัวหน้ากลุ่มไฟร์บริงเกอร์ ได้ถูกคาดคะแนว่าเกิดในพื้นที่แถวนั้น

ลุค : น่าสนใจ... ถ้าซากโบราณสถานซินดาร์อยู่ที่นั่น และถ้าพวกเราสามารถเข้าไปใกล้ได้มากพอ ซาร่าจะสามารถบอกพวกเราถึงที่ตั้งที่แน่นอนได้

อัลเบิร์ต : ใช่ พวกเราจะไปกันเลยไหม?

ยูเบอร์ : พวกนายจะบอกว่า เฟลมแชมเปี้ยน ผู้ถือครองหนึ่งในยี่สิบเจ็ดรูนที่แท้จริงอยู่ที่นี้งั้นเหรอ?

ลุค : ซาร่า เธอรู้สึกอะไรบ้างไหม?

ซาร่า : ไม่ แต่...

ทันใดนั้น ก็เหมือนมีอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็นพุ่งมาทางพวกเขา

ซาร่า : ท่านลุค นั่นมันอะไรค่ะ?

ลุค : ใช่ ข้าก็รู้สึกเหมือนกัน รูนไฟที่แท้จริงมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง? แล้วมันปลดผนึกตัวเองได้ยังไง?

ซาร่า : หรือว่าจะเป็น... ผู้สืบทอด?

ลุค : ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ยังไงก็ตาม พวกเราต้องไปเอามันมา พวกเรารีบไปกันเถอะ!

ลุค : นี้มันอะไรเนี่ย?

ซาร่า : ที่ปิดผนึก อันนี้มันเป็นที่ปิดผนึกจากเผ่าซินดาร์ รู้สึกว่ามันพึ่งจะตกแต่งใหม่ไม่นานมานี้เองนะ ดูเหมือนมันจะคลายออกแล้วด้วยนะ

ลุค : นี่สินะ เหตุผลของสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่... ซาร่า จัดการเลย

ซาร่า : ตามคำสั่งค่ะ ท่าน

ฮิวโก้ : คริส เกดโด้ ผมหวังว่าตัวผมจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในสถานการณ์ตอนนี้นะครับ ผมคิดไม่ออกเลยว่าทำไมผมถึงได้ถูกเลือกให้เป็นผู้ถือครองรูนธาตุไฟที่แท้จริง...

ฮิวโก้แสดงความลังเลใจในขณะที่พวกลุคก็เข้ามาพอดี

ลุค : เขาไม่ควรได้ถือครองรูนหรอกนะ ถ้าเขายังไม่เข้าใจจุดประสงค์ที่แท้จริงแบบนั้น

ชาน่า : พวกแกมาที่นี้ได้ยังไง? สถานที่แห่งนี้น่าจะได้รับการปิดผนึกอยู่นี่นา

ลุค : แกพึ่งเปิดมันด้วยตัวแกเองนิ ตอนที่ข้าเที่ยวหารูนก่อนหน้านี้ มันเป็นไปไม่ได้เลยนะที่จะหาสถานที่แห่งนี้ เฟลมแชมเปี้ยนนี้ จะต้องเป็นคนที่ฉลาดแกมโกงอย่างร้ายกาจเลยนะ ข้าออกค้นหาทั้งที่เลอบีค ซาฟีล หรือแม้แต่อัลมาคินัน เจ้านั่นทำให้ข้ามีปัญหามากเลยนะ แต่ไม่อีกแล้ว ข้าได้พบสิ่งที่ข้าตามหาแล้ว คราวนี้ มอบรูนให้แก่ข้าซะดี ๆ

ฮิวโก้ : เฮ้ ผมเคยเจอคุณที่เส้นทางโบราณนี่นา

ลุค : ใครกันเหรอ?

ซาร่า : ที่เส้นทางโบราณ รู้สึกจะมีกลุ่มคนแปลก ๆ ที่วิ่งหนีออกไป...

ฮิวโก้ : บ้าจริง!

ลุค : มาเริ่มกันได้หรือยัง? ข้าไม่มีเวลาว่างนักหรอกนะ

ฮิวโก้ : ผมไม่ยอมมอบรูนให้แกหรอก สิ่งนี้เป็นเครื่องหมายแสดงว่าผมได้สืบทอดจิตวิญญาณของเฟลมแชมเปี้ยนมาแล้ว!!

ลุค : เชิญเลย ถ้าแกคิดจะต่อตต้าน มันจะเป็นโอกาสให้ข้าได้ฝึกฝนพลังด้วย

ลุค ร่ายเวท เรียกเหล่าคิเมร่าออกมาล้อมหลังฮิวโก้เอาไว้

ลุค : จะเริ่มกันหรือยัง? เฟลมแชมเปี้ยน

การต่อสู้เริ่มขึ้น โดยผลที่ได้ ขึ้นอยู่กับการต่อสู้ที่เกิดใน Chapter4 (ข้างล่างนี้ เป็นบทของฮิวโก้ที่สามารถเอาชนะมาได้)

ลุค : มันไม่น่าจะเป็นไปได้...

ยูเบอร์ : ข้าไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย แกยังไม่ได้ปลุกพลังของรูนที่แท้จริงเลยนี่

อัลเบิร์ต : เป็นไปไม่ได้...

ลุค : ข้าเดาว่าพวกเราคงต้องยอมรับมันนะ

ลุค เตรียมตัวที่จะใช้พลังจากรูนของเขา

ชาน่า : ระวังนะ! เขากำลังจะใช้พลังจากรูฯที่แท้จริงของเขา!!!

ฮิวโก้ : บ้าจริง!!!

ขณะที่ลุคกำลังจะใช้พลังจากรูนนั่นเอง วิญญาณของเฟลมแชมเปี้ยนคนเก่า ก็เข้ามาขัดขวางเอาไว้

ลุค : นั่นมันอะไรน่ะ? วิญญาณเฟลมแชมเปี้ยนคนเก่าอย่างงั้นเหรอ?

ยูเบอร์ : นั่นมันก็แค่การต่อต้านที่เปล่าประโยชน์ล่ะนา

ซาร่า : เดี๋ยว หยุดอยู่ตรงนั้น ประตูถูกเปิดขึ้นแล้ว

ทันใดนั้น เหล่าพรรคพวกของฮิวโก้ คริส และเกดโด้ ก็ปรากฎตัวขึ้น

จ่าโจ : เกิดอะไรเนี่ย? ใครก็ได้ บอกข้าทีสิ!

แนช : เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?

เอซ : หัวหน้า!!! เกิดอะไรขึ้น? แล้วข้าอยู่ไหนเนี่ย?

ลุค : นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

อัลเบิร์ต : สถานที่แห่งนี้ ได้รับการคุ้มครองจากพลังของเฟลมแชมเปี้ยนคนเก่า พวกเราไม่เหมาะที่จะต่อสู้กันที่นี้ ซาร่า

ซาร่า : ค่ะ ท่าน

ซาร่า ร่ายเวทเทเลพอร์ทพาทั้งทีมออกไป

ลุค : ทำไม? ทำไมเราไม่สามารถทำในสิ่งที่เราตั้งใจไว้ได้? นี้ก็อำนาจของรูนด้วยงั้นเหรอ?

ฮิวโก้ : หยุดก่อน! หยุดอยู่ตรงนั้นนะ! อย่าพึ่งหนีไปสิ!

ลุค : ข้าจะปล่อยรูนไว้กับแกก่อน แค่ตอนนี้นะ แต่ในไม่ช้า ข้าจะมารับมันแน่

ลุคก็เทเลพอร์ทหนีตามกลุ่มไป จนถึงด้านนอกของสถานที่ทดสอบ

ลุค : พวกเราพลาดอีกแล้วงั้นเหรอเนี่ย? บ้าจริง!

ซาร่า : ยังไงก็ตาม ตั้งแต่ที่รูนไฟที่แท้จริง มีเจ้าของคนใหม่แล้ว ตอนนี้ที่ปิดผนึกที่ใช้ชื่อของเฟลมแชมเปี้ยนคนเก่าก็อ่อนแอลงแล้ว ดังนั้นที่ปิดผนึกในอัลมาคินันก็น่าจะถูกปลดปล่อยแล้วล่ะ

ยูเบอร์ : แล้วถ้ามันไม่ทำงานล่ะ?

ลุค : ข้ามีความคิดแล้ว แต่แววตาของเด็กคนนั้น ทำให้ข้านึกถึงคน ๆ นึง...

ไว้จะมาเขียนทีหลังครับ

ไว้จะมาเขียนทีหลังครับ

ยูเบอร์ : ให้แน่นะว่าประตูจะเปิดออกคราวนี้ พวกเราจะช้าไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้วนะ

ซาร่า : ยูเบอร์!

ลุค : อย่ากังวลไป พวกเราควรจะสบายใจว่ารูนไฟที่แท้จริงถูกปลดผนึกแล้ว อีกทั้งการปรากฎตัวขึ้นอีกครั้งของรูนสายฟ้าที่แท้จริง และที่ปิดผนึกที่เก็บไว้กับพวกอัลมาคินันก็แตกแล้ว สิ่งเหล่านี้เป็นประโยชน์กับเรานะ

ลุคเดินเข้าไปที่ประตู แล้วใช้พลังจากรูนที่มือขวาของเขา และคราวนี้ก็สำเร็จประตูได้ถูกเปิดออกแล้ว

ลุค : ประตูกำลังจะเปิดออกแล้ว

ซาร่า : ในที่สุด ชิ้นแรก

ยูเบอร์ : ชิ้นสุดท้ายต่างหาก

ทั้งหมดเดินผ่านประตูเข้าไป

ซาร่า : หือม์?

ลุค : มีอะไรงั้นเหรอ? ซาร่า

ซาร่า : รู้สึกว่าจะมีใครบางคนตามพวกเรามานะ น่าจะเป็นผู้สืบทอดรูนไฟที่แท้จริง ฉันจะอยู่รับหน้าตรงนี้เอง จะไม่ปล่อยให้เขาได้เข้าไปใกล้มากกว่านี้หรอก

ลุค : ก็ได้ ซาร่า แต่เธอเองก็ต้องระวังตัวนะ ยังไงซะ คู่ต่อสู้ของเธอก็มีรูนที่แท้จริงนะ

ซาร่า : โปรดอย่าห่วงฉันเลยค่ะ จำได้ไหม ฉันเลือกที่จะอุทิศชีวิตนี้ให้แก่ท่านแล้ว ท่านเองก็ระวังตัวด้วยเช่นกันน่ะค่ะ ท่านลุค

ลุค : ขอบใจนะ ซาร่า ตรงนี้ ข้าจะปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของเธอนะ

ลุค : อูย เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไงกัน...

จิมบ้า : ข้ายอมเลือกเส้นทางนี้ ดีกว่าที่จะยอมแพ้แก

อัลเบิร์ต : แกน่าจะรู้ดีนี่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อรูนหลุดออกจากการควบคุม แกน่าจะเคยเห็นมาแล้วเมื่อ 50 ปีก่อนสิ

จิมบ้า : ข้ารู้ นั่นหละคือเหตุผลที่ข้าจะไม่มีวันยอมยกรูนที่แท้จริงให้แก่พวกแก

อัลเบิร์ต : แกแน่ใจงั้นเหรอ? ทั้งแก ซากโบราณสถานแห่งนี้ รวมไปถึงพื้นที่กลาสแลนด์แถบนี้ จะถูกทำลายไปด้วยนะ

จิมบ้า : แล้วไงล่ะ? ข้ามีวิญญาณค่อยปกป้องข้าอยู่แล้ว

ยูเบอร์ : เหอะ งมงายจริง!

ซาร่าเดินเข้ามาพอดี เธอรีบเข้าไปดูอาการของลุค

ซาร่า : เกิดอะไรขึ้น? ท่านเป็นอะไรไหมค่ะ?

ลุค : ข้าไม่เป็นไร ซาร่า

ซาร่า : ลุค! ท่านลุค ฉันอยู่ไม่ได้หรอก ถ้าไม่มีคุณ

ลุค : ข้าไม่เป็นไร... ข้าไม่เป็นไรจริง ๆ ซาร่า

ยูเบอร์ : เรื่องมันชักจะซับซ้อนแล้วนะ ข้าว่าพวกเราควรกลับไปตั้งหลักกันก่อนเถอะ

อัลเบิร์ต : ข้าเห็นด้วย แล้วพวกเราค่อยมารับมันวันหลัง

จิมบ้า : หือม์ แก...เป็นผู้ครอบครองรูนลมที่แท้จริงงั้นเหรอ? วิญญาณบอกข้าแบบนั้น...

ลุค : แล้ว?

จิมบ้า : แกอยู่มานานแค่ไหนแล้วล่ะ?

ลุค : 30 ปี... ข้าอยู่ในสภาพถูกสาปแบบนี้มา 30 ปีแล้ว

จิมบ้า : เหอะ... เจ้านี่มันยังเด็กนัก ข้าเข้าใจว่าเจ้าคงจะไม่เคยมีแม้แต่ลูกของตัวเองสินะ

ลุค : คุณจะต้องการสิ่งเหล่านั้นไปทำไม ในเมื่อคุณโดนสาปแบบนี้? คุณไม่มีอนาคตหรอก เข้าใจรึเปล่า?

จิมบ้า : เหอะ... อย่าโง่ไปหน่อยเลย ข้าอยู่มา 70 ปีและพึ่งจะมีลูกสาวแค่คนเดียว ข้าน่ะพยายามที่จะวิ่งหนีการคิดเหมือนเจ้า เมื่อตอนข้ามีลูกสาว ข้ากลัวอนาคตของเธอ ข้าพึ่งจะมีโอกาสได้เห็นหน้าเธอเมื่อเร็ว ๆ นี้เอง... เธอสวยจนน่าตะลีงเลย เธอทำให้ข้านึกถึงแอนน่า ข้าน่ะเกือบจะร้องไห้ด้วยความยินดีเลย ข้าเองก็เคยโกรธแค้นในโชคชะตาของตัวเอง แต่ข้ารู้สึกว่าข้ามีความสุขแม้ว่าจะเป็นเพียงแค่ชั่วขณะ ถ้าเพียงเธอยังอยู่บนโลกใบนี้ ไม่ว่าข้าจะอยู่หรือจะตาย มันก็ไม่สำคัญอะไรหรอก ลูกสาวของข้ากำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ และเธอจะสามารถสานต่องานจากข้าต่อไปได้ นั่นหละ จะเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของข้าแล้ว ข้าแน่ใจแบบนั้น

ลุค : ต้องการที่จะพูดอะไรกันแน่?

จิมบ้า : ข้ากำลังจะบอกว่าชีวิตน่ะมันไร้ความหมาย ถ้าเจ้าไม่รู้จักที่จะไว้ใจใครสักคน พวกเราน่ะไม่แก่ก็จริง แต่พวกเราก็ไม่ได้รับชีวิตเป็นอมตะ ทั้งหมดมันเป็นเพียงภาพลวงตา ทั้งเจ้าและก็ข้า ยังไงก็ต้องหายไปอย่างแน่นอน

ลุค : ข้าจะทำให้ความทุกข์เหล่านั้นสูญสิ้นไปด้วยมือคู่นี้เนี่ยแหละ...

จิมบ้า : เหอะ... เจ้านี่มันเด็กอยู่วันยังค่ำจริง ๆ...

และจิมบ้า ก็สลบลงไป ยูเบอร์เลยเอาเท้าเข้าไปเขี่ยดู

ยูเบอร์ : ไอ้หมอนี่ มันยังมีลมหายใจอยู่ จะให้ข้าปลิดชีพมันรึเปล่า?

ลุค : ไม่ต้อง ปล่อยมันไว้แบบนั้นนั่นแหละ ผู้ชายที่น่าสงสาร มีชีวิตอยู่กับความหวัง ยังไงซะ ก็หมดทางรอดแล้วล่ะ

ซาซาไร : เป็นไปอย่างที่คิดสินะ จุดประสงค์ของเจ้าหมอนั่นคือ...

แนช : ครับ รู้สึกว่าเขาจะออกตามหารูนธาตุทั้งห้า เพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง ไม่ใช่เพื่อฮาร์โมเนีย และคาดว่าพวกเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นในเผ่ากิ้งก่าและคาราย่าด้วยครับ มันเกิดขึ้นก่อนที่พวกเราจะเคลื่อนพลของพวกเราด้วยซ้ำ

ซาซาไร : พวกเราควรรีบดำเนินการซะแล้ว หือม์? ใครอยู่ตรงนั้นน่ะ?

ลุค : นานทีเดียวนะ กว่าท่านจะสังเกตเห็นข้า ท่านควรจะระวังตัวให้มากกว่านี้นะ

แนช : แกคือ...ของท่านสังฆราชซาซาไร

ซาซาไร : ดี ๆ 15 ปีมาแล้วสินะ

ลุค : ถูกแล้ว พี่ชายของข้า ดูท่าว่าท่านจะใช้ที่ผ่านไป 15 ปีไปอย่างสูญเปล่านะ

แนช : ข้าสั่งให้ทุกคนออกไปจากห้องนี้แล้วนี่นา แกกล้าขัดคำสั่งของสถานที่แห่งนี้งั้นเหรอ?

ลุค : นั่นน่ะ ไม่มีผลกับข้าอีกต่อไปแล้ว ซาซาไร จงส่งรูนดินที่แท้จริงมาให้ข้า ตอนแรกข้าคิดว่าข้าจะปล่อยไว้เป็นชิ้นสุดท้าย แต่ตอนนี้ ข้าเปลี่ยนแผนแล้ว

ซาซาไร : อะไร? แกคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?

ลุค : ท่านต้องการที่จะรู้งั้นเหรอว่าข้าคิดว่าข้าเป็นใคร? โอ ใช่แล้ว ข้ากำลังจะบอกว่าพวกเราเป็นใคร ทั้งตัวท่านและตัวข้า

ซาซาไร : ทั้งตัวข้าและตัวแกงั้นเหรอ?

ลุค : ถูกต้อง ฮาร์โมเนียอันศักดิ์สิทธิ์ ไม่สิ มหาสังฆราชฮิคุซัคต้องการที่รวบรวมรูนที่แท้จริงทั้งหมด 27 ชิ้น โชคร้ายที่รูนที่แท้จริงจะปรากฎขึ้นก็ต่อเมื่อรูนได้พบผู้สืบทอดที่ตัวรูนได้เลือกไว้เองแล้ว

ซาซาไร : แล้ว?

ลุค : ดังนั้น ฮิคุซัคจึงได้ค้นคว้าหาวิธีที่จะเก็บรูนที่แท้จริงไว้ในครอบครอง

ลุค ก็เรียกสิ่งของอย่างนึงออกมา

แนช : นั่นมันอะไรน่ะ?

ลุค : ผลึกแห่งรูน แต่มันไม่ใช่ผลึกธรรมดา ๆ หรอกนะ มันมีไว้สำหรับปิดผนึกรูนที่แท้จริงทั้ง 27 ชิ้น และท่านเดาได้ไหมว่าอะไรอยู่ข้างใน?

ซาซาไร : มัน... ไม่หรอก มันเป็นไปไม่ได้...แต่ รูปร่างหน้าตาของมัน...

ลุค : ใช่แล้ว มันคือ...พวกเราไงล่ะ แขน ขา ตาของพวกเรา ทุก ๆ สิ่งถูกละลายเอาไว้รวมกันในของเหลวสีขาวนี้ พวกมันเป็นส่วนผสมสำหรับร่างกายมนุษย์ และ...

ซาซาไร เมื่อเห็นของและได้ยินสิ่งที่ลุคเล่ามา ก็ถึงกับทนไม่ไหว รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาทันที

ลุค : ดูให้ดี ๆ สิ! นี่คือพวกเรายังไงล่ะ!! นี่คือสิ่งที่ทำให้พวกเราถูกสร้างขึ้น สร้างขึ้นเพื่อที่จะเก็บรูนที่แท้จริงไว้ในร่างกายมนุษย์นี้ไงล่ะ พวกเราต่างก็เป็นร่างโคลนของฮิคุซัคกันทั้งคู่นั่นหละ

แนช : ทำไม แก!

แนชพยายามที่โจมตีใส่ลุค แต่ก็ไม่เป็นผล เขาโดนพลังของลุคซัดใส่แล้วกระเด็นออกมา

ลุค : ข้าจะเอารูนดินที่แท้จริงไปล่ะนะ ท่านไม่มีความจำเป็นที่ต้องใช้มันอีกแล้ว

ซาซาไร : ไม่นะ...

ลุค : หมายความว่าท่านยังมีความตั้งใจที่จะมีชีวิตอยู่อีกงั้นเหรอ? ทั้งที่รู้เรื่องนั้นแล้ว

ซาซาไร : .......

และแล้ว ลุค ก็ช่วงชิงรูนธาตุดินที่แท้จริงจากซาซาไรไป

ซาร่า : ทุกอย่างเกือบจะพร้อมแล้วค่ะ อัลเบิร์ตและยูเบอร์กำลังเตรียมการขั้นสุดท้ายอยู่

ลุค : เข้าใจแล้ว...ซาร่า เธอรู้สึกเหนื่อยรึเปล่า? เธอดูซีด ๆ ไปนะ

ซาร่า : นิดหน่อยค่ะ การสร้างความลวงตาขนาดใหญ่แบบนั้น มันเหนื่อยเหมือนกัน

ลุค : รักษาตัวเองไว้ให้ดีล่ะ ตอนนี้ พวกเราสูญเสียการสนับสนุนจากกองกำลังของฮาร์โมเนียแล้ว พวกเราต้องพึ่งพลังของเธอแล้วล่ะนะ

ซาร่า : ฉันทราบเรื่องนั้นดีค่ะ ลุค... ท่านคิดจะทำพิธีกรรมนั้นจริง ๆ เหรอค่ะ?

ลุค : แน่นอน พิธีกรรมอันนั้น เป็นความหวังเพียงหนึ่งเดียวของข้า

ซาร่า : ฉันเข้าใจค่ะ

ลุค : ถ้าแกไม่ยอมมอบมันมาดี ๆ ล่ะก็ ข้าก็จะบังคับเอามันมาล่ะนะ!

เกดโด้ : ข้าไม่มีวันยอมเด็ดขาด!

ลุค : ข้าไม่ได้ถามความสมัครใจจากแก พวกเรามีวิธีการแบบพิเศษสำหรับการทำเช่นนี้ในฮาร์โมเนียอยู่แล้ว มันอาจจะเจ็บปวดซักหน่อยนะ เท่าที่ข้าเคยได้ยินมา ซาร่า...

ซาร่า : ค่ะ

ซาร่า เรียกรูนดินที่แท้จริงออกมา และรูนดินที่แท้จริงก็ส่องแสงออกมา

ลุค : ข้าต้องการเพียงหนึ่งในรูนธาตุทั้งห้าที่เหลือคือ ไฟ น้ำ ดิน หรือสายฟ้า เพื่อที่จะรวบรวมมันทั้งหมด รูนลมที่แท้จริงที่ข้าถือครองอยู่เมื่อรวมเข้ากับรูนดินที่แท้จริงแล้ว จะทำให้สมดุลเกิดความปั่นป่วนขึ้นและทำให้ข้าสามารถเข้าไปยึดรูนของแกได้ ข้าเคยคิดว่าข้าจะปล่อยรูนดินที่แท้จริงไว้เป็นชิ้นสุดท้าย แต่ข้าเกรงว่าข้าจะไม่มีทางเลือกเสียแล้ว

จากนั้น ลุค ก็เริ่มใช้รูนลมที่แท้จริงของเขาเช่นกัน

เกดโด้ : ไม่นะ...

ทันใดนั้น ก็มีสายฟ้าแล่นไปทั่วร่างของเกดโด้ ทำให้เกดโด้เจ็บปวดเป็นอย่างมาก

ควีน : เกดโด้!!!!

เอซ : หัวหน้า!!!!

และแล้ว ลุค ก็สามารถเอารูนสายฟ้าที่แท้จริงออกมาจากตัวเกดโด้ได้สำเร็จ

ลุค : ตอนนี้ รูนสายฟ้าที่แท้จริง ก็มาอยู่ในกำมือของข้าแล้ว เพราะแกถือรูนมาเป็นเวลานานหรอกนะ พลังในตัวแกเลยไม่ได้หายไปเสียทั้งหมด ตอนนี้ ก็จงมีชีวิตอยู่ต่อไปเถอะ แต่ยังไงซะ แกก็ต้องตายอยู่ดีนั่นหละ บางที แกอาจจะมองว่าสิ่งนี้เป็นการให้พรก็ได้นะ เกดโด้?

พวกลุค ก็เดินจากไป แต่ขณะที่กำลังออกจากตรงนั้นนั่นเอง

ลุค : ข้าเกือบลืมไป ข้ามีของขวัญเล็ก ๆ น้อยให้แก่เจ้าด้านนอกนะ ข้าอยากให้พวกเจ้าใช้เวลาอยู่ที่นี้ให้นานขึ้นอีกหน่อยนะ

จ่าโจ : ฮิวโก้ นายเป็นอะไรรึเปล่า?

ฮิวโก้ : เป็นสิ

ลุค : ตอนนี้ รูนธาตุที่แท้จริงทั้ง 5 ได้มาอยู่รวมกันแล้ว ข้าจะทำตามที่ข้าปรารถนาล่ะนะ

ลุค ก็เดินออกไป แต่ก่อนเดินออกไป ก็สั่งงานให้แก่ยูเบอร์

ลุค : ยูเบอร์ ที่เหลือให้นายจัดการนะ แล้วก็ตามข้าไปหลังจากที่จัดการธุระที่นี้เสร็จแล้ว

ยูเบอร์ : ตกลง ทำตามที่เจ้าต้องการเถอะ ข้าน่ะปรารถนาที่จะต่อสู้ ได้เห็นเลือดและได้ยินเสียงกรีดร้องแห่งความตายอยู่แล้วล่ะ

ฮิวโก้ : บ้าจริง! รอก่อน

ฮิวโก้ตะโกนเรียก นั่นทำให้ลุคต้องหยุดลง

ฮิวโก้ : ทำไม พวกแกถึงทำแบบนี้? ผมไม่รู้ถึงพลังที่ซ่อนอยู่ของรูนที่แท้จริงหรือแม้แต่วิธีการใช้มันหรอกนะ แล้วทำไมพวกแกถึงต้องพยายามทำสิ่งเหล่านี้ด้วย? ทำไมพวกแกถึงต้องการที่จะเข่นฆ่าคนจำนวนมากแบบนั้น?

ลุค : ข้ามักจะตอบคำถามที่ดีเสมอนั่นหละ ข้ากำลังคิดจะทำลายรูนชิ้นที่ห้าด้วยสี่ชิ้นที่เหลือยังไงหละ เข้าใจรึเปล่า?

ฮิวโก้ : ผมไม่เข้าใจ!

ซีซาห์ : นายต้องการที่จะทำลายพระเจ้างั้นสินะ?

ลุค : แน่นอน นายเดาได้ถูกต้องแล้วล่ะ

ฮิวโก้ : แต่ทำไมล่ะ?

ซีซาห์ : รูนที่แท้จริงทั้ง 27 ชิ้นเป็นเสมือนแหล่งพลังงานที่ทำให้โลกใบนี้นั้นสมดุล เป็นพลังอันมหาศาลที่ควบคุมโลกใบนี้ การทำลายรูนแบบนี้ถือว่าเป็นการท้าทายโชคชะตาและทำลายพระเจ้านะ การกระทำเช่นนั้นจะปลดปล่อยพลังที่ไม่สามารถควบคุมได้ของตัวรูนนะ ผมขอเตือนคุณ สิ่งนี้จะเลวร้ายยิ่งกว่าครั้งที่รูนไฟที่แท้จริงและรูนน้ำที่แท้จริงถูกปลดปล่อยออกมาเสียอีกนะ

ลุค : มันอาจจะระเบิดกลาสแลนด์ และทวีปใกล้เคียงอย่างฮาร์โมเนียไปด้วย ก็เป็นได้นะ

ฮิวโก้ : จะมีใครต้องการให้ทำแบบนั้นไปทำไม?

ลุค : นักโทษต่างก็มองหาอิสระภาพกันทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ?

ฮิวโก้ : พวกเราเป็นนักโทษงั้นเหรอ?

ลุค : เป็นเวลากว่า 1000 ปีแล้วตั้งแต่โลกใบนี้ได้ถูกสร้างขึ้นหลังจากสงครามแห่งดาบและโล่ แต่ผู้คนก็ยังไม่รู้จักที่จะพัฒนาตัวเอง พวกเขายังคงถูกยึดติดอยู่บนใยแห่งการขัดแย้งระหว่างรูนที่แท้จริง ข้าเคยเห็นมันมาแล้ว และข้าก็ได้รู้จากความทรงจำอื่น ๆ ผ่านทางรูนลมที่แท้จริงแล้ว

ฮิวโก้ : แล้วไง...

ลุค : โลก ก็เป็นเหมือนคุกที่ถูกควบคุมไว้โดยรูนที่แท้จริงนั่นแหละ

ฮิวโก้ : พวกเราไม่ใช่นักโทษ! พวกเรามีชีวิต ต่อสู้ และตายด้วยความปรารถนาอันเป็นอิสระของพวกเราเอง

ลุค : ถ้าอย่างนั้น ความหมายของอิสระภาพที่นายพูดถึง มันก็คือ ความสามารถที่จะเดินไปรอบ ๆ คุกขนาดใหญ่กับสายรั้งที่มองไม่เห็นรอบ ๆ คอของนายนั่นแหละ

ฮิวโก้ : อย่าแม้แต่จะคิดที่จะถอนตัวไปแบบนี้สิ! นายต้องเอาชนะผมให้ได้ก่อนสิ!

ลุค : ข้าไม่มีเวลาสำหรับทำเรื่องแบบนั้นหรอก ข้าได้เตรียมพิธีกรรมไว้เรียบร้อยแล้ว รูนที่แท้จริงทั้งสี่ได้ถูกติดตั้งไว้เรียบร้อยแล้ว เหลือแค่ตัวข้า ต้องเข้าไปอยู่ตรงกลางเท่านั้น สิ่งนั้น จะทำลายรูนลมที่แท้จริง และวิญญาณของข้าไปพร้อม ๆ กัน

ฮิวโก้ : หยุดอยู่ตรงนั้นนะ!

ลุค : ครั้งหนึ่ง ข้าเคยฝากความฝันของข้าให้แก่คนที่มีสายตาและหัวใจเหมือนอย่างนาย เมื่อนานมาแล้วล่ะนะ ลาก่อน ฮิวโก้

ลุค : ในที่สุด!

ซาร่า : ความปรารถนาของท่านจะเป็นจริงซะทีน่ะค่ะ!

ลุค : ใช่ ในที่สุด ข้าก็สามารถทำให้มันจบลงได้ หลังจากผ่านมา 30 ปี

ยูเบอร์ : การระเบิดของรูนที่แท้จริง จะนำมาซึ่งความวุ่นวาย มันจะทำให้ข้ารู้สึกดียิ่งนัก แต่ในฐานะมนุษย์แล้ว เจ้ารู้สึกอย่างไรกันแน่?

ลุค : แกว่า มนุษย์ งั้นเหรอ?

และ ลุค ก็จะเรียก สิ่งที่เขาก็เอาให้ซาซาไร ดู ออกมา

ลุค : ดูสิ่งนี้ให้ดี สิ่งนี้คือส่วนประกอบของมนุษย์ ข้าเองก็ถูกสร้างขึ้นมาจากสิ่งเหล่านี้ ด้วยจุดประสงค์เพียงเพื่อในร่างที่ปิดผนึกรูนที่แท้จริงเท่านั้น เจ้าเรียกสิ่งนี้ว่าเป็น มนุษย์ งั้นเหรอ? ข้าก็ไม่ได้แตกต่างไปจากเจ้าหรอก ยูเบอร์

ยูเบอร์ : เหมือนข้างั้นเหรอ? แกจะต้องล้อเล่นข้าเล่นแน่ ๆ ที่จริงนะ ข้าสงสัยว่าแกจะยังมีความรักให้แก่พวกมนุษย์อยู่บ้างหรอกนา แกรู้ไหม ถ้าแกปรารถนาที่จะทำให้พวกมันเป็นอิสระจากโชคชะตาของพวกมัน มันก็มีวิธีที่ง่ายมาก...

อัลเบิร์ต : ถ้าท่านหมายถึงความตายล่ะก็ ไม่ล่ะ ขอบคุณ ข้าน่ะยังรู้สึกสนุกกับโลกที่ยังเต็มไปด้วยมนุษย์อยู่นะ

ยูเบอร์ : ข้าคิดว่าแกหนีไปแล้วเสียอีก แกมักจะจัดการงานต่าง ๆ จากตำแหน่งที่สูง ๆ เสมอ นี่นา

อัลเบิร์ต : แน่นอน นั่นน่ะ เป็นความตั้งใจตั้งแต่แรกของข้า แต่เพียงให้แน่ใจในส่วนที่เหลือ ข้าก็ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจะต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวกับพิธีกรรมของพวกท่าน

ลุค : ถ้าแกทำแบบนั้น ข้าจะฆ่าแกตรงนี้เนี่ยหละ!

ซาร่า : ท่านลุค

อัลเบิร์ต : ได้เวลาแล้วนะ พวกกลุ่มไฟร์บริงเกอร์คงจะมาถึงในอีกไม่กี่นาทีนี้แล้ว จงเก็บความโกรธแค้นนั่นเอาไว้ก่อนเถอะ

ลุค : .......

อัลเบิร์ต : ข้ารู้สึกไปเองรึเปล่านะว่า ท่านยังคงยึดติดกับโลกใบนี้อยู่น่ะ?

ลุค : ไปกันเถอะ ซาร่า ยูเบอร์!

ลุคเดินก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย แล้วหยุดลงอีกครั้ง

ลุค : เปล่าหรอก มันไม่ใช่การยึดติดอะไรหรอก เพียงแต่พวกนั้นทำให้ข้านึกถึงเหล่าคนที่ข้าเคยรู้จัก มันก็เท่านั้น

ดิออส : โชคดีจริงแฮะ ดูท่าจะไม่มีใครปกป้องรูนอันนี้เลย

ซาซาไร : ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นนะ

โธมัส : คุณแน่ใจเหรอว่าไม่มีใครอยู่ที่นี้จริง ๆ ?

ดิออส : แกสงสัยข้างั้นเหรอ?

เซซิล : ดูนั่น! มีใครอยู่ตรงนั้น!

ทั้งโธมัส และซาซาไร ต่างก็หันไปดูกัน ยกเว้นเพียงดิออส ที่ยังเข้าใจว่าเป็นมุขตลก?

ดิออส : เธอต้องการที่จะหลอกข้าสินะ มันไม่ตลกเลยนะ รู้รึเปล่า

ซาซาไร : ดิออส!

คราวนี้ ที่ดิออสต้องยอมหันหลังไปดู

ดิออส : อะไร!

และแล้ว ลุค ก็เดินออกมาจากที่ซ่อนตัว

ซาซาไร : แก!

ลุค : ข้าแปลกใจนะที่เห็นท่านมาจนถึงที่นี้ พี่ของข้า ข้าคิดว่าท่านจะเป็นสังฆาชที่เอาแต่นั่งขลุกอยู่ในปราสาทเสียอีกนะ

ซาซาไร : ข้าจะมาเอารูนดินที่แท้จริงของข้าคืน และจะยังเอารูนลมที่แท้จริงของเจ้ากลับไปสู่ฮาร์โมเนีย ที่ซึ่งมันจากมาด้วย เลคนาร์ท นังแม่มด ขโมยมันออกมาเมื่อเธอลักพาตัวแกมาจากคริสตัลวัลเล่ย์

ลุค : แกจะพูดเรื่องไม่ได้เรื่องแบบนั้นได้ ก็ต่อเมื่อแกเอาชนะข้าให้ได้เสียก่อนนะ

ลุค เริ่มร่ายเวทโดยใช้พลังจากรูนลมที่แท้จริงของเขา ดิออสก็พยายามเดินเข้าขวาง

ดิออส : อย่างแก ต้องเจอกับข้าก่อน

แต่ไม่ทันไร ดิออสก็โดนพลังจากรูนลมที่แท้จริงซัดเข้าไป ลงไปนอนหมอบกับพื้น...

ดิออส : กรอด! ขอโทษด้วยครับ ท่านสังฆราชซาซาไร ข้าไม่มีฝีมือพอ...

ซาซาไร : อย่าใส่ใจเลย ดิออส ข้าจะจัดการหมอนี่เอง

เซซิล : ให้ฉันช่วยด้วยนะ

ซาซาไร : ไม่ต้อง พวกเธออยู่ข้างหลังไปเถอะ ข้าจะจัดการหมอนี่เอง

ลุค : แกคิดว่าแกจะชนะข้าได้งั้นเหรอ? พี่ของข้า

คำพูดของซาซาไร

Attack

• And now for my offensive.
• You make a nice target.
• Is that it?
• Can you keep that up?
• Now it's my turn.

Defend

• I'm waiting...
• It seems we' re both cautious.
• See how this feels
• I had better consider my options...
• Hit me with everything you've got. I'm ready
• Bring your worst
• Something seems odd. Is this really the best you can do?
• Such dogged caution.

Deathblow

• Here's where I return the favor.
• But can you handle this...
• See if you can figure this out.
• Rather heavy on defense. Try defending this!

เซซิล : เธอทำแบบนั้นไม่ได้นะ!

โธมัส : ไม่ได้เด็ดขาด! ไม่มีวันเสียล่ะ! ออกไปให้พ้นนะ!

แต่แค่ลุคสะบัดมือเท่านั้น ทั้งสองคนก็กระเด็นออกไป แต่พอลุคจะเดินเข้าไปอีก ทั้งสองคนก็ลุกขึ้น และมาขวางทางลุคเช่นเดิม

โธมัส : หยุดอยู่ตรงนั้นนะ! จนกว่าท่านสังฆราชซาซาไรจะได้รูนดินที่แท้จริงกลับไป...

เซซิล : ใช่แล้วล่ะ ไม่มีวันซะหรอก!

ลุคสะบัดมืออีกครั้ง ทำให้ทั้งสองคนกระเด็นออกไป แต่ก็เหมือนเดิม ทั้งสองคนลุกขึ้นยืนอีกครั้ง และเข้ามาขวางทางลุคเอาไว้

โธมัส : ผมไม่มีวันยอมนายเด็ดขาด! ไม่มีวัน!

เซซิล : ท่านโธมัสพูดถูกแล้วล่ะ ไม่มีทาง ไม่มีทาง ไม่มีทางเด็ดขาด!

คราวนี้ ลุคก็คิดจะเอาจริง เขาก็ร่ายเวทจากรูนลมที่แท้จริงของเขา...

ลุค : ทำไม พวกเจ้าถึงได้ดื้ออย่างนี้นะ? พวกเจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้วหรือยังไง?

โธมัส : ผมไม่มีวันยอมถอยเด็ดขาด! ผมสัญญากับทุก ๆ คนในปราสาทไว้แล้วว่าผมจะปกป้องทุก ๆ คน ผมต้องรักษาสัญญาไว้ให้ได้

เซซิล : ฉันก็สัญญาไว้แล้วว่าจะปกป้องโธมัส ฉันสาบานเอาไว้แล้ว ฉันจะไม่มีวันผิดคำสาบานที่ฉันได้ให้ไว้

คำพูดนั้น ทำให้ลุคหยุดการร่ายเวทลง

ลุค : สัญญา สัญญา ของพรรคนั้น สำคัญกับพวกเจ้าขนาดนั้นเชียวเหรอ?

และก็เกิดแรงสั่นสะเทือนขึ้น

ลุค : บ้าจริง! คราวนี้ ข้าเสียรูนไฟที่แท้จริงไป! ช่างน่าขำสิ้นดี!

ลุค เดินออกไปก็เตรียมตัววาร์ปไปที่สถานที่ตัดสินครั้งสุดท้ายกับเหล่าเฟลมแชมเปี้ยน

ซาซาไร : แกคิดจะไปไหนน่ะ?

ลุค : ด้วยพลังจากรูนดินที่แท้จริงเพียงชิ้นเดียว ม่านพลังอาจแตกได้ทุกเมื่อ จงรีบทำพิธีกรรมโดยเร็วที่สุดแล้ว!

ซาซาไร : แกแน่ใจเหรอว่าแกจะปล่อย้ข้าไว้แบบนี้? ข้าจะเอารูนดินที่แท้จริงของข้ากลับมานะ

ลุค : ข้าน่ะ เกลียดแกยิ่งกว่าสิ่งอื่นใดบนโลกนี้ แต่ในเวลาเดียวกัน แกก็เป็นคนเดียวที่เหมือนข้า

ซาซาไร : ลุค... นาย...

ลุค : นี้ก็เป็นการต่อสู้ครั้งสุดท้ายที่จะตัดสินว่ามนุษย์จะสามารถเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของพวกเองได้หรือไม่ ตัวข้าคือปีศาจ ที่พร้อมที่สังเวยชีวิตนับล้าน แกจะได้เห็นมัน และแกจะต้องตายที่นี้

ฮิวโก้ : มันจบแล้วล่ะ

ลุค : เออ และแล้ว ข้าก็ไม่อาจหลุดพ้นไปจากโชคชะตาเช่นกัน

ฮิวโก้ : โชคชะตา? นายพูดเรื่องอะไรของนาย? ผมจะปล่อยนายไว้แบบนี้หรอกนะ มีผู้คนที่ต้องสูญเสียทั้งเลือดและน้ำตามากมายนะ

ซาร่า : ท่านลุคค่ะ...ท่านเป็นอะไรรึเปล่าค่ะ?

ลุค : ซาร่า ข้าน่ะพยายามที่จะรวบรวมพลังจากรูนธาตุทั้งห้าเพื่อจะทำลายรูนลมที่แท้จริงที่อยู่ในตัวของข้า ข้าทำได้แค่เพียงดึงพลังมันออกมาได้เท่านั้น วิญญาณของข้าไม่สามารถทนกับความรุนแรงขนาดนี้ได้

ซาร่า : แล้วจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปค่ะ?

ลุค : ที่แห่งนี้กำลังจะพังทลายแล้วนะ... ซาร่า เธอหนีไปเถอะ เธอเป็นอิสระแล้ว

ลุคนั้น ต้องการที่จะให้ซาร่าหนีไป แต่ซาร่านั้นก็โอบกอดตัวลุคแน่นขึ้น

ซาร่า : ไม่ ฉันจะอยู่ที่นี้ ฉันเลือกที่จะเดินตามคุณและทำให้ผู้คนนับล้านต้องตาย ฉันก็ต้องโดนลงโทษสำหรับสิ่งนี้ด้วย

ลุค : ซาร่า...

ซาร่า : ฉันน่ะ อยู่ที่ปราสาทหลังนั้นเพียงตัวคนเดียวมาโดยตลอด ไม่มีใครสนใจในตัวฉันจริง ๆ เลยสักคน พวกเขาต้องการเพียงพลังของฉัน มีเพียงคุณเท่านั้น...

ลุค : ข้าน่ะ ก็อาจที่จะต้องการเพียงพลังของเธอเช่นกันนะ

ซาร่า : มันไม่สำคัญหรอกค่ะ ฉันเลือกคุณก็เพราะคุณนำความยินดีมาให้แก่ฉัน ฉันก็ต้องยอมรับการลงทัณฑ์ของฉัน...

ลุค : แต่...เธอก็ควรที่จะ...

.....................

ลุค : ซาร่า?

...ไม่มีเสียงตอบกลับมาของสตรีที่อยู่ตรงหน้าของลุค ซาร่าตายเสียด้วย... และสิ่งนั้นลุคก็รู้ได้ผ่านทางมือที่เย็นเฉียบของเธอที่กุมมือเขาเอาไว้

ลุค : ข้าขอขอบคุณเธอจริง ๆ ซาร่า... วิญญาณของข้าได้รับการชำระล้างแล้วล่ะ ข้าแน่ใจแล้วล่ะว่าข้าเองก็มีวิญญาณเป็นของตัวเอง...

เลคนาร์ท : เจ้ากลับมาแล้วสินะ! อย่ากังวลไปเลย ข้าจะตอบเจ้าแน่ ถ้าข้ามองเห็นอะไรจากตาที่มองไม่เห็นคู่นี้ กงล้อแห่งโชคชะตาน่ะ มันหนักเกินว่าที่มนุษย์จะสามารถหมุนได้ แต่มันก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เลย ข้าน่ะเป็นผู้ควบคุมแห่งความสมดุล... ข้าไม่มีน้ำตาที่จะให้ไหลรินหรอกนะ ลุค เจ้าท้าทายพระเจ้าอย่างคนโง่เขลา เจ้าเพิกเฉยต่อชีวิตนับล้านด้วยวิญญาณต้องสาปเช่นนั้น แต่ข้ายกโทษให้แก่เจ้าและขออวยพรให้แก่เจ้า เจ้าก็เป็นมนุษย์ เช่นกัน ข้าขออวยพรให้แก่ดวงวิญญาณของเจ้า ลูกศิษย์ของข้า ลูกชายของข้า เด็กแห่งรูนต้องสาป เจ้าเป็นลูกมนุษย์ ผู้ซึ่งสามารถนอนหลับได้แล้ว แม้ว่าโชคชะตาจะโหดร้าย เจ้าก็ควรจะพักผ่อนได้แล้วล่ะ ดวงดาวทั้ง 108 ดวงจะอวยพรให้แก่เจ้า มนุษย์มีพลังมากพอที่จะเปลี่ยนแปลงชะตากรรมได้แน่นอน ไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้ที่เปล่าประโยชน์เพียงใดก็ตาม พวกเขาจะต้องสร้างความแตกต่างได้แน่!